38. Pogodzenie

Stereophonics –Graffiti on the train

Wtorkowe zajęcia z prawoznawstwa zostały odwołane ze względu na konferencję, w której brał udział profesor. Indze jednak ten wolny dzień był bardzo potrzebny. Musiała załatwić dwie sprawy.

Pierwsza z nich to świąteczne zakupy. Mikołajki przypadały już za dwa dni, a ona wciąż nie miała żadnego upominku dla Natki. Każdego roku kupowała jej prezenty nie tylko z okazji szóstego grudnia, ale również świąt Bożego Narodzenia czy urodzin. Uwielbiała córkę swojej przyjaciółki i kochała jak własną siostrę, której nigdy nie miała.

Dziewczyna ubrała się w czarne legginsy, szarą tunikę i płaszczyk w tym samym kolorze. <STRÓJ> Włócząc się po galerii Odrzańskie Ogrody, miała nadzieję, że sklepowe witryny ją zainspirują. Nie chciała dawać pięciolatce kolejnego pluszaka czy czegoś w tym stylu.

Ostatecznie blondynka znalazła się w Empiku. Znając słabość Natalii do kolorowanek, wycinanek i bajek, postanowiła rozejrzeć się w księgarni. Kiedy szła już do kast z kilkoma książeczkami, zauważyła Antonina Rouziera buszującego w dziale z muzyką.

Z zaskoczeniem uświadomiła sobie, że ucieszyła się na jego widok. Naprawdę była zadowolona, że go spotkała. To dziwne, biorąc pod uwagę, że po ich ostatnim spotkaniu nawet nie raczyła się z nim normalnie pożegnać. Wtedy jednak zaślepiała ją złość. Dzisiaj, po przemyśleniu całej tej sytuacji z pocałunkiem, czuła lekkie wyrzuty sumienia. Wiedziała, że przesadziła, ale zdawała sobie też sprawę, że nie może już zmienić przeszłości. Miała wpływ na teraźniejszość i przyszłość. Podeszła do siatkarza.

- Cześć – przywitała się nieco niepewnie.

Chłopak popatrzył się na nią nieco zaskoczony, ale po chwili uśmiechnął się. Inga nie dostrzegła w tym geście nic ironicznego ani cwaniackiego. Chyba po raz pierwszy w trakcie całej ich znajomości brunet posłał jej szczery, sympatyczny uśmiech. W identyczny sposób wyrażał swoją radość na boisku, gdy udało mu się zdobyć punkt.

- Cześć – powiedział. – Już wyzdrowiałaś? Ilona mówiła, że jesteś przeziębiona.

- Czuję się już dobrze. A ty nie powinieneś być na treningu?

Francuz pokręcił głową.

- Dopiero za godzinę. A ty nie powinnaś być na zajęciach?

- Odwołał nam i mam dziś wolne.

Dalej rozmowa potoczyła się już sama. Witaszek wytłumaczyła chłopakowi, że przyjechała kupić Natce prezent na Mikołajki. Anto też robił świąteczne zakupy i właśnie wybierał płytę dla swojej siostry, która była miłośniczką muzyki. Kiedy atakujący zaproponował, żeby resztę czasu spędzili razem, dziewczyna zgodziła się bez wahania.

W ich dialogu zabrakło wzajemnych docinek oraz uszczypliwości. Córka prawników powstrzymywała się od tych komentarzy, bo wciąż było jej trochę głupio w towarzystwie Rouziera. Chyba zawsze tak jest po nieplanowanym pocałunku. Brunet również nie starał się sprowadzić ich pogawędki na zwykłe tory. Między tą dwójką dało się wyczuć lekkie napięcie. Mimo to ani na moment nie zapadała cisza. Brązowooką zaskakiwała ta sytuacja. Do tej myślała, że nie potrafi normalnie rozmawiać z chłopakiem. Że przez ich charaktery na zawsze będą się tylko i wyłącznie przekomarzać. Dzisiejsze spotkanie modyfikowało jednak te poglądy. Umieli ze sobą toczyć dialog pozbawiony sarkazmu. W zasadzie całkiem nieźle im to wychodziło.

***

Antonin też się ucieszył, gdy zobaczył córkę prawników. Chyba nawet bardziej niż ona. Szczerze mówiąc, od kiedy ją pocałował, żałował tego czynu.

Mógł się domyślić, że Inga nie puści mu tego płazem. Dziewczyna była zbyt ekspresyjna, żeby tak po prostu przejść naj tym wszystkim do porządku dziennego. On sam powinien się powstrzymać. Co prawda, bardzo chciał ją pocałować, lecz jednocześnie jeszcze bardziej chciał mieć z nią kontakt. Do tej pory był pewien, że nieodwrotnie go utracił. W zasadzie wcale by go to nie zdziwiło.

Na szczęście jednak blondynka się do niego odezwała, choć była nieco wycofana i zachowywała się tak… sztywno. Tak jakby dawała mu do zrozumienia, że zbytnio się spoufalił i teraz będzie podchodziła do niego z rezerwą. Mógł mieć jedynie nadzieję, że ich stosunki się powoli naprawią. Lubił tamtą zadziorną Witaszek. Oczywiście blondynka, która rozmawiała z nim bez cienia złośliwości też była fajna, ale… Odnosił wrażenie, że coś jest nie tak. Na razie postanowił jednak dostosować się do niej.

***

Z przypadkowego spotkania z Francuzem płynęła jeszcze jedna korzyść. Oprócz tego, że się z nim pogodziła (na swój pokraczny sposób), zyskała też wiedzę na temat treningów kędzierzyńskiej drużyny. Mogła odwiedzić Lili bez obaw, że wpadnie na jej brata. Musiała porozmawiać z koleżanką w cztery oczy, bez obaw, że ktoś przypadkowo ich usłyszy. A już zwłaszcza Łukasz.

Wiśniewska ubrana w szare, dresowe spodnie z nadrukiem, różowy top oraz bladozłoty sweterek była ewidentnie zaskoczona wizytą blondynki. <STRÓJ>

- Inga? Stało się coś? – spytała zdezorientowana.

- Możemy pogadać?

Przez moment zielonooka miała wrażenie, że cofnęła się w czasie. Zaledwie dwa dni temu wymieniała z Roksaną podobne pytania. Wtedy jednak nie tylko dziwiła się taką niezapowiedzianą wizytą, ale również stresowała.

Kilka minut później dziewczyny rozsiadły się w pokoju siostry siatkarza. Zgodnie z przewidywaniami Ingi, blondyn znajdował się aktualnie na hali Azoty.

- Posłuchaj… - odezwała się niepewnie Witaszek. – Ja chciałam cię przeprosić za wczoraj. To co mówiłyśmy z Iloną o Wiśni i Antku było przesadą. Głupio, że tak wyszło. Na pewno teraz myślisz, że obie jesteśmy manipulatkami i dwulicowymi sukami, ale…

- Przestań! – przerwała jej blondynka. – Wcale tak nie pomyślałam!

- Ale zdenerwowałaś się. Miałaś do tego pełne prawo. Tylko, że my takie nie jesteśmy. A już zwłaszcza Ilona. Ta wczorajsza dyskusja wymknęła się nam spod kontroli.

- Inga, ja nie jestem na was zła – zapewniła zielonooka. – Co prawda zirytowałam się, bo to naprawdę nagle zaczęło wyglądać tak jakbyście prowadziły jakieś gierki i próbowały zmusić siebie nawzajem do czegoś na co kompletnie nie macie ochoty. A ja nie chcę żebyście robiły coś z przymusu. Tym bardziej, że mogłybyście kogoś zranić, a do tego nie dopuszczę.

- Nie rozumiesz. Ja wiem, że pseudozakład był zły. Tylko, że… ty nie znasz Ilony tak długo jak ja. Ona jest chorobliwie nieśmiała i czasami po prostu trzeba ją do czegoś zmusić, bo sama nigdy nie zrobi pierwszego kroku. Założę się, że gdyby poszła z twoim bratem na to wesele, byłaby przeszczęśliwa. A jednocześnie będzie się przed tym wzbraniać i uciekać, bo taka właśnie jest. Nie umiesz sobie wyobrazić jak nieśmiałość zatruwa jej życie.

- Dlatego próbowałaś ją zmusić do tego wesela – domyśliła się Wiśniewska. – Bo wiedziałaś, że tak w głębi duszy ona tego chce, lecz będzie udawać, że wcale nie.

- Dokładnie. A Ilona wyciągnęła sprawę z Antkiem, żebym przestała wiercić jej dziurę w brzuchu.

- No dobra, teraz rozumiem. Choć wydaje mi się, że będąc taką natrętną wcale jej nie pomagasz. Założę się, że ona ma serdecznie dosyć takich szantaży. Nie boisz się, że w którymś momencie ona powie stop i tym samym zamknie się na wszystkich? Ilona ostatnio coraz częściej się z tobą kłóci. Może to znak, żeby trochę przyhamować?

- Nie – powiedziała córka prawników z niezachwianą pewnością siebie.

***

Blondyn wpadł do swojego mieszkania niczym burza. Lili, która kilkanaście minut wcześniej pożegnała się ze swoją koleżanką, popatrzyła na środkowego zdezorientowana.

- Zibi mi się przyznał, że Roksana z nim zerwała. 

 Spuśćmy na te Mistrzostwa zasłonę milczenia ;-;