37. Wagary

Austin Mahone – What about love

- A może odpuścimy sobie zajęcia i pójdziemy na jakąś kawę albo coś w tym stylu? – zaproponowała Inga, wjeżdżając na parking niedaleko uniwersytetu. – Mam wrażenie, że temat Roksany nie został jeszcze wyczerpany.

Blondynka popatrzyły na koleżankę z mieszaniną zdziwienia oraz rozbawienia. Szybko jednak zgodziły się na jej pomysł i po kilku minutach siedziały już w jednej z opolskich kawiarni.

- Kiedy ona z nim zerwie? – zapytała córka prawników.

- Nie wiem – wzruszyła ramionami Wiśniewska. – Ale raczej szybko. Kiedy wczoraj się żegnałyśmy, miałam wrażenie, że jestem na pogrzebie. Może to dla was śmieszne, lecz ja lubię Roksanę. A wczoraj rozmawiałyśmy tak jakby to było nasze ostatnie spotkanie.

- Bo pewnie tak jest – wtrąciła brązowooka.

- Smutno mi z tego powodu. To tak jakbym straciła przyjaciółkę.

- Rozumiem co masz na myśli – odezwała się Ilona. – Tylko, że naprawdę nie możesz się aż tak zadręczać. Inga w jednym miała rację: skoro Roksana nie kocha Zibiego, to ten związek musi się wcześniej czy później rozpaść. Nie obwiniaj się, że to przez ciebie oni ze sobą zerwą, bo to nie jest twoja wina.

- Może masz rację, ale i tak mi głupio. I nadal czuję się jak egoistka.

- Każdy z nas jest w większym lub mniejszym stopniu egoistą. To normalne, że w pierwszej kolejności myślisz o sobie, a dopiero później o innych. Ja na pewno nie będę cię oceniać, bo wiem, że w niektórych sytuacjach liczę się tylko ja i moje uczucia, a innych mam gdzieś – powiedziała Szarek. – Po prostu u niektórych ten egoizm jest większy niż u pozostałych, ale to nie znaczy, że istnieje ktoś w stu procentach empatyczny.

- Zgadzam się z Iloną – stwierdziła córka prawników.

- Dzięki – uśmiechnęła się zielonooka. – Jest jeszcze jedna kwestia. Nie wiem czy nazwać to egoizmem, czy problematyczną ciekawostką.

- O co chodzi?

- O wesele Marcina i Hani – wyjaśniła Lili. – Oni biorą ślub dwudziestego ósmego grudnia.

- Mówisz o Możdżonku?

- Tak. Łukasz i Zibi są zaproszeni. Do tej pory myślałam, że ja po prostu pójdę z bratem, a Zibi z Roksaną, ale w obecnej sytuacji…

- Wolałabyś pójść ze Zbyszkiem, lecz nie chcesz wystawić Łukasza – dopowiedziała niebieskooka.

Wiśniewska skinęła głową.

- No proszę cię! – prychnęła Inga. – To chyba nie jest kłopot. Ty idziesz z Zibim – wskazała na siostrę siatkarza – a Wiśnia weźmie Ilonę.

Młoda matka posłała przyjaciółce piorunujące spojrzenie. Co prawda wygadała się przed Lili o uczuciach żywionych do jej brata, co nie znaczyło jednak, że Witaszek może sobie tak beztrosko rzucać komentarzami dotyczącymi ich dwójki. Zwłaszcza, że dziewczyna wypowiadała je w takim tonie jakby środkowy odwzajemniał jej miłość, a przecież nie mogła być tego pewna.

Wiśniewska natomiast ożywiła się. Jak dla niej pomysł był strzałem w dziesiątkę i nie chodziło jej jedynie o siebie. Owszem, część dotycząca jej oraz Zbyszka bardzo się jej podobała, ale Ilona z Łukaszem… Blondynka nie wątpiła, że brat nie miałby nic przeciwko takiej partnerce. No i może dzięki temu weselu udałoby się im do siebie zbliżyć, bo trzeba przyznać, że Szarek nie jest dziewczyną, którą zdobywa się ot tak, przez kilka głupich komplementów, słodkich uśmiechów i skradzionych przypadkowo pocałunków. Zanim jednak zdążyła wyrazić swoje poparcie dla tej propozycji, odezwała się niebieskooka.

- Jasne, pójdę z Wiśnią – warknęła. – Pod warunkiem, że ty pójdziesz z Antkiem.

Źrenice Lili rozszerzyły się.

- Co za cudowny dzień! – wtrąciła rozbawiona. – Najpierw dowiaduję się, że Ilona kocha Łukasza, a teraz, że Inga Antka.

- Nieprawda! – zaprzeczyła Witaszek. Nie kocham go. Ilona próbuje być chamska, ale jej nie wychodzi.

- Nie – odpowiedziała spokojnie młoda matka. – To tobie nie wychodzi ocenianie własnych uczuć.

- Chyba sama wiem najlepiej co czuję – odparowała.

- Albo i nie.

Brązowooka tylko gniewnie prychnęła, kończąc temat. Nie mogła uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Ilona zachowywała się jak nie Ilona. Przez ostatnie trzy dni zrobiła jej więcej wyrzutów i wygarnęła więcej błędów niż przez całe pięć lat ich przyjaźni. Nie wiedziała czy to ta szalona niedziela ją tak rozjudziła czy chodziło o coś innego, ale momentami naprawdę czuła się zaszczuta. W życiu nie pomyślałaby, że Szarek zapędzi ją w kozi róg. Choć z tym ostatnim pomysłem akurat nie miała zamiaru się zgodzić. To jakiś absurd, nie kochała przecież Rouziera!

- Wiecie, Anto w sumie jest zaproszony na to wesele – odezwała się nieśmiało siostra siatkarza. – I chyba nie ma kogo ze sobą zabrać.

- To co, umowa stoi? – uśmiechnęła się niebieskooka.

- Czy mój brat jest stawką jakiegoś zakładu? – zapytała Lili.

Obie dziewczyny spojrzały na nią spłoszone. Wiśniewska nieco się zirytowała. Ta rozmowa zmierzała w złym kierunku. Oczywiście zależało jej na szczęściu Łukasza, ale nie w taki sposób. Jeśli Ilona miała z nim pójść tylko dlatego, że została do tego zmuszona przez dziwaczne gierki z Witaszek, to może lepiej, żeby została w domu. Tym bardziej, że zaczęły wciągać w to Antka. Blondynkom nie chodziło o uczucia, tylko o chęć dokuczenia sobie nawzajem.

- Posłuchajcie, chyba trochę za bardzo się przejęłyście. Ja naprawdę chętnie pójdę na to wesele z Łukaszem. Może to nawet lepiej. To, że Zibi nie jest z Roksaną, wcale nie oznacza, że teraz zakocha się we mnie. Jeśli będę się bawić z bratem, przynajmniej będę mieć dobry humor i nie będę musiała udawać, że tylko się z Zibim przyjaźnię. Więc serio – Wiśniewska popatrzyła na Ilonę – nie czuj się do niczego zmuszona.

***

Kiedy poniedziałkowego wieczoru Lili odebrała telefon od przyjaciela z prośbą o spotkanie, doskonale wiedziała o czym będą rozmawiać. Dziewczyna ubrana w szare leginsy, czarną bluzkę oraz skórzaną kurtkę w tym samym kolorze, nerwowo przestępowała z nogi na nogę. <STRÓJ> Czekała na atakującego przed swoim blokiem nieco zestresowana. Choć mogła się spodziewać, że chłopak chce jej powiedzieć o zerwaniu z Roksaną, to nie miała pojęcia czy brunetka przyznała, że to z Wiśniewską uzgodniła swoją decyzję.

Blondynka podeszła do Zbyszka, gdy tylko wyłonił się on zza zakrętu. Tradycyjnie przytulili się na przywitanie i ruszyli na spacer uliczkami osiedla.

Początkowo Bartman nawet nie zbliżał się do tematu swojej ukochanej. Dyskutowali o wszystkim, ale nie o niej. Lili nie chciała sama pytać o dziewczynę. Nie tylko dlatego, że sama maczała palce w ich rozstaniu, lecz również przez samego sportowca. Dobrze znała przyjaciela i wiedziała, że on sam musi wybrać odpowiedni moment. Sam musiał dojrzeć do tego, aby podzielić się z nią tą wiadomością.

Stało się dokładnie tak jak przewidywała. Minęło ponad pół godziny, kiedy brunet przyznał się do tego, z czego już doskonale zdawała sobie sprawę.

- Roksana ze mną zerwała i wyprowadziła się z mieszkania – powiedział głosem, z którego nie potrafiła odczytać żadnych emocji.

- Zibi… - dotknęła jego ramienia. – Przykro mi.

Naprawdę było jej przykro.

- Nie chcę o tym gadać – uciął krótko chłopak. – Powiedziałem ci, bo powinnaś wiedzieć, ale nie chcę o tym gadać.

Blondynka popatrzyła na jego twarz. Miał zaciętą minę, a jej samej nagle zebrało się na płacz. Oczywiście powstrzymała łzy, lecz serce rozpadło się jej na pół. Jak bardzo musiał cierpieć, skoro nawet nie pozwolił na rozmowę o tym, co się stało? Nie potrafiła sobie wyobrazić jego uczuć i strasznie mu współczuła. Gdyby tylko mogła go pocieszyć… Pomyślała, że wolałaby żyć ze swoją niespełnioną miłością do przyjaciela niż widzieć do w takiej rozsypce. 

Tak wiem, że wszystkie czekałyście na konfrontację Roksany i Zbyszka, ale nic z tego. Muszę mieć trochę swoich tajemnic :P Poza tym Lili trochę wymknęła mi się spod kontroli przy tej rozmowie o weselu, ale spokojnie, wszystko wyprostuję i przywrócę ją do porządku.
Chcę Was też zaprosić na moje drugie opowiadanie, <TUTAJ>. To będzie coś znacznie krótszego i nie tak wielowątkowego jak Być obojętną, ale mam nadzieję, że się Wam spodoba :) Pragnę tylko uprzedzić, że to nie jest blog o dalszych Roksany. Główną bohaterkę na NZS gra co prawda ta sama modelka, ale są to dwie różne osoby.