33. Atak

One Direction – Safe you tonight

Kolejny tydzień nie zaczął się dla Ingi dobrze. Dziewczynę dopadła grypa. Jako że lekarz bez problemu wypisał jej tygodniowe zwolnienie z zajęć, pozostałe blondynki musiały dojeżdżać do Opola pociągami.

- Dopiero teraz doceniam to, że Inga ma auto – powiedziała Lili ubrana w ciemne dżinsy, czarną bluzkę oraz brązową skórzaną kurtkę. <STRÓJ>

- Fakt – zgodziła się Ilona. – Normalnie o tej porze byłabym już w domu.

Dziewczyna miała na sobie dżinsy, czarną bluzkę i skórzaną kurtkę w tym samym kolorze. <STRÓJ> Razem z koleżanką wracały z wykładu. Blondynki straciły mnóstwo czasu. Zajęcia skończyły się o osiemnastej. Pociąg do Kędzierzyna odjeżdżał dopiero godzinę później, a zanim dotarły do miasta, minęła kolejna godzina. Ponieważ była to końcówka listopada, zmrok zapadał bardzo szybko. Tak naprawdę już w momencie, gdy wychodziły z sali wykładowej, na dworze panowały ciemności. Możliwe, że właśnie dlatego Łukasz zaproponował, iż odbierze siostrę z dworca. Jakby na to nie patrzeć, Wiśniewska musiała dojechać na swoje osiedle autobusem. Niebieskooka mieszkała w centrum, więc od PKP dzielił ją kilkuminutowy spacer.

Szarek nie ukrywała sama przed sobą, że bała się trochę tego spotkania. Od kiedy uświadomiła sobie, że jest w nim zakochana, widzieli się tylko raz. Milczała wtedy jak jakaś niemowa. Totalnie się jej takie zachowanie nie podobało, lecz jednocześnie nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Rozkładała na czynniki pierwsze każde zdanie, które chciała powiedzieć i we wszystkich dopatrywała się jakichś usterek. Wolała więc w ogóle się nie odzywać.

Pragnęła, by teraz było inaczej, ale znowu nie umiała znaleźć w sobie odwagi. Nawet nie wiedziała o co mogłaby go zapytać. Próbowała zmotywować się niedzielnymi wydarzeniami. W końcu rejs poduszkowcem oraz sesja zdjęciowa wymagały o wiele więcej pewności siebie niż zwykła rozmowa. W praktyce wyglądało to jednak całkiem inaczej. Może popełniała błąd, ale już w pociągu nastawiła się, że jedynie się z nim przywita i pójdzie do domu.

Gdy kilka minut po dwudziestej maszyna wjechała na jeden z kędzierzyńskich peronów, Ilona pierwsza rzuciła się do wyjścia. Bardzo szybko jednak tego pożałowała.

Dworzec świecił pustkami. Poza kilkoma pijaczkami, czekającym na nich siatkarzem i niewielką grupką osób opuszczających wagony, nie było nikogo więcej. Przy dziewczynie pojawił się jeden z nietrzeźwych mężczyzn. Nieznajomy cuchnął alkoholem i ewidentnie czegoś od niej chciał.

- Pani, daj pieniądze na wino.

Serce blondynki zabiło szybciej, a w klatce piersiowej pojawiła się nieznośna pustka. Stała jak sparaliżowana, nie mając pojęcia co zrobić. Powoli oplatały ją macki strachu.

- Pani, daj pieniądze – powtórzył pijaczek bełkotliwym tonem.

Niebieskooka próbowała się uspokoić, wmawiając sobie, że on przecież nie może jej skrzywdzić. Są w miejscu publicznym, jest bezpieczna. Powinna mu odmówić i odejść.

- Nie… nie mam – powiedziała, ale w jej głosie zabrakło stanowczości.

- Pani, daj dwa złote.

Ilona cofnęła się o krok. Mężczyzna podążył jednak za nią. Zrobiła kolejny krok. I jeszcze jeden. Nieznajomy nadal szedł w jej stronę. Dziewczyna zaczęła drżeć. Jeszcze chwila i się rozpłacze. Coraz bardziej panikowała. Wyłączyła zdolność racjonalnego myślenia, skupiając się jedynie na tym, że nie chce być znowu zgwałcona. Pijaczek ponawiał swoje prośby, a ona krok po kroku cofała się do tyłu.

- Koleżanka chyba powiedziała, że nic nie da – usłyszała nagle stanowczy głos.

Blondynka odwróciła się, niemal wpadając w stojącego za nią zawodnika. Wiśniewski przygarnął ją, zamykając w swoich ramionach.

- Wynocha – warknął.

Mimo, że słyszała oddalającego się nieznajomego, mocniej przylgnęła do Łukaszowego ciała. Nie objęła go – po prostu stała przy nim skulona i przerażona, wtulając twarz w jego tors.

- Nie bój się – odezwał się cicho. – On już sobie poszedł. Nic ci nie będzie. Nie bój się.

Nagle zrozumiała, że wcale się nie boi. Strach całkowicie wyparował z jej głowy. I wiedziała, że to dzięki niemu. Może to irracjonalne, ale wiedziała, że przy Wiśni nie spotka jej nic złego. Tak jakby mógł ją ochronić przed całym złem.

Mimo, że psychicznie czuła się całkiem nieźle, fizycznie wciąż panikowała. Nadal waliło jej serce, nadal się trzęsła, nadal chciała się rozpłakać. Powoli dochodziła jednak do siebie. Nie miała pojęcia jak długo się do niego tuliła, ale z lekkim zaskoczeniem stwierdziła, że było to bardzo przyjemne doświadczenie. Niechętnie się od niego odsunęła.

- Już w porządku? – zapytał chłopak z troską, trzymając ręce na jej ramionach.

Pokiwała głową.

- Tak. Dziękuję – powiedziała. – I przepraszam za to wszystko.

- Nie musisz przepraszać – popatrzył jej w oczy. – Dziękować też nie.

Szarek uśmiechnęła się. Gdy blondyn odwzajemnił gest, przez chwilę poczuła się tak jakby znowu ją przytulił.

- Po prostu nie lubię takich sytuacji – wytłumaczyła enigmatycznie, nie wdając się w szczegóły.

- Rozumiem. Chodź, odwieziemy cię do domu.

- Daj spokój. Nie mieszkam aż tak daleko.

- W takim razie cię odprowadzę.

- Naprawdę nie musisz…

Okej tak właściwie to miała nadzieję, że Łukasz znowu się z nią nie zgodzi. Nie chciała się jeszcze z nim rozstawać. Mogłaby się spytać o jego kontuzję. Nieważne, że to głupie pytanie i pewnie każdy suszył mu głowę. Ją to interesowało.

- Ale chcę – stwierdził stanowczo.

Rzuciła mu spojrzenie. W świetle lamp jego tęczówki wyglądały na szare.

***

Następnego dnia dziewczyna obudziła się w znakomitym humorze. Ubrana w spodnie w podłużne kolorowe paski oraz niebieską koszulkę blondynka przez chwilę nie rozumiała co się dzieje. <STRÓJ> Dopiero po kilku sekundach przypomniała sobie wydarzenie z poprzedniego wieczoru.

Była szczęśliwa. To głupie, ale była szczęśliwa. Radość z niej wręcz emanowała i częściowo przekształcała się w nową, nieznaną jej energię do życia. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. A wszystko dlatego, że Wiśniewski ją po prostu przytulił. No i obronił ją przed tym pijakiem. To takie… bohaterskie. Prawie jak jej własny rycerz na białym koniu.

***

Lili założyła tego dnia dżinsy, biały top oraz brązową narzutkę. <STRÓJ> Dziewczyna praktycznie od razu zauważyła dobry humor swojej, która miała na sobie dżinsy i biały golf. <STRÓJ> Szarek promieniowała, a blondynka mogła się jedynie domyślać, czym było to spowodowane.

- Mój brat się pytał, czy dzisiaj też musi cię przed kimś obronić – odezwała się zielonooka, gdy razem z Iloną czekały na ćwiczenia z powszechnej historii państwa i prawa.

Blask wokół dziewczyny nagle jakby nieco zbladł.

- Nie, nie trzeba – powiedziała sucho, a Wiśniewska chciała odstrzelić sobie mózg.

- Żartowałam! – wyjaśniła gorączkowo. – Wcale nie zadał tego pytania. On się o ciebie martwił. Zadręczał się, że gdyby został w domu, stałoby ci się coś złego. Jego poruszyła ta sytuacja. Nawet nie wiesz jakiego miał agresora na tego faceta. Naprawdę, on przez cały wieczór o tym myślał.

Ilona znowu się uśmiechnęła, choć próbowała udawać, że słowa koleżanki nie zrobiły na niej wrażenia. Lili natomiast utwierdziła się w przekonaniu, że jej brat wcale nie jest niebieskookiej obojętny.

Miała nadzieję, że im się uda. Może różnili się od siebie, ale wyglądało na to, iż nie przeszkadzało im to nawzajem. Była pewna, że stworzyliby świetną, uzupełniającą się parę. 

Po raz pierwszy od mojego powrotu podoba mi się rozdział. Mam nadzieję, że Wam też! Moja wena chyba wraca ♥