32. Milczący powrót do domu

Jessica Sutta – Show me

Ilona z lekkim zaciekawieniem rozglądała się wokół siebie. Pokój, do którego weszli, był wypełniony wszelkiego rodzaju rekwizytami: krzesłami, sztucznymi drzewami, meblami czy zwykłymi, drewnianymi skrzyniami. Pośrodku tego wszystkiego stał statyw  z aparatem fotograficznym, a obok niego dwie starsze kobiety, zawzięcie ze sobą o czymś dyskutujące. Pojawienie się trójki znajomych przerwało ich rozmowę.

- Igna, kochanie! – odezwała się niższa z nich. – Witaj! Dobrze cię widzieć.

Córka prawników cmoknęła każdą kobietę w policzek i z uśmiechem odwróciła się w stronę przyjaciółki.

- To jest pani Maria i pani Dagmara – przedstawiła je blondynka. – Jeśli się zgodzisz, panie zrobią ci sesję zdjęciową. A musisz wiedzieć, że są w tym naprawdę świetne.

- Żartujesz… Na serio mogę mieć profesjonalną sesję?

Ku zaskoczeniu wszystkich, młoda matka wydawała się być podekscytowana tą perspektywą. W jej oczach pojawiły się wesołe ogniki, a na ustach nieśmiały uśmiech. Wyższa z kobiet, Maria, wyciągnęła do niej dłoń.

- Chodź, pokażę ci garderobę. Co powiedziałabyś, żeby się przebrać w jakąś sukienkę? – zaproponowała, prowadząc ją do pokoju. – Myślę, że pasowałaby ci taka delikatna stylistyka: Inga zresztą mówiła, że jesteś nieśmiała, więc nie chcemy cię stresować albo robić czegoś na siłę.

- A czy to musi być sukienka? – skrzywiła się Szarek. – Ja nie czuję się w nich swobodnie.

- Może najpierw zobaczysz co mamy na wieszakach? Wiesz, nie musisz zakładać miniówki.

Dziewczyna skinęła głową, zgadzając się na takie rozwiązanie. Ostatecznie zdecydowała się jednak przebrać w bladoróżową sukienkę z krótkim rękawem. Kreacja sięgała aż do ziemi i nie miała dekoltu, więc wydawała się być dla niej idealną.

W końcu rozpoczęła się właściwa część atrakcji zaplanowanej przez córkę prawników. Ilona ustawiana przez obie kobiety w najróżniejszych pozach była fotografowana pod wszystkimi możliwymi kątami. Ku własnemu zaskoczeniu, blondynka zdecydowała się nawet podwinąć sukienkę, ukazując nagie nogi.

Witaszek razem z siatkarzem obserwowali poczynania tej trójki, siedząc na średnio wygodnych krzesłach stojących przy ścianie. Cała sesja trwała około dwóch godzin, w ciągu których Inga z brunetem non stop prowadzili swoje słowne potyczki. Kiedy w końcu zdjęcia zostały zrobione, a niebieskooka poszła się przebrać we własne ciuchy, wydarzył się mały… wypadek. A tak przynajmniej nazwała to Witaszek.

Dziewczyna chciała podziękować pani Marii i Dagmarze za poświęcony czas. Zanim jednak zdążyła zrobić choć krok, poczuła rękę Francuza na swoim nadgarstku. Odwracając się, o mało nie wpadła w stojącego za nią Rouziera.

- Co robisz? – spytała, rzucając mu chłodne spojrzenie.

- Znowu mnie olewasz – prychnął. – Ja też chcę porozmawiać z tymi fotografkami.

- Możesz mnie puścić?

- A co, boli cię? – zapytał z ironicznym uśmiechem.

- Tak! – odpowiedziała bardziej z przekorą niż szczerością.

- Daj, pocałuję i przestanie – zaproponował.

Blondynka nie do końca zrozumiała sens jego słów. Zaskoczona obserwowała jak Antonin dotyka ustami miejsca, na którym zacisnęła się jego dłoń. Kilka chwil później poczuła ukłucie jego zarostu oraz miękkie, ciepłe wargi na swoich.

Pocałował ją. Najpierw w nadgarstek, a później w usta. A co więcej, Inga odwzajemniła ten pocałunek. Przymknęła oczy, czując się jak idiotka. Przecież brunet ja wkurzał. Nie powinni się całować! Nie…

Wszystkie myśli znikły tak samo szybko jak się pojawiły. Córka prawników skupiła się raczej na motylkach w brzuchu i szybciej bijącym sercu. Zapomniała o wszelkich negatywnych emocjach, a w ich miejsce pojawiły się pozytywne uczucia, choć dziewczyna nie potrafiła ich nazwać.

Kiedy chłopak odsunął się od niej, Witaszek jeszcze przez kilka sekund nie unosiła powiek. Nie tylko dlatego, aby przedłużyć ten moment, ale również po to, żeby ułożyć sobie wszystko w głowie.

No bo co właściwie się stało? Pomijając oczywisty fakt, że popełniła błąd pozwalając mu się pocałować, jak w ogóle mogło do tego dojść? Co ten idiota sobie myślał?! Pewnie ubzdurał sobie, że to będzie świetna zabawa. Już słyszała jego docinki związane z tą sytuacją. Widziała ten ironiczny uśmiech. Witaszek była zła sama na siebie, że pozwoliła się wciągnąć w jego grę. Teraz musiała ją jak najszybciej opuścić. Otworzyła oczy i posłała mu ostre spojrzenie.

- Nigdy więcej tego nie rób – wycedziła.

Córka prawników odwróciła się, nie pozwalając atakującemu w jakikolwiek sposób zareagować. Podeszła do pani Marii i Dagmary, aby chwilę z nimi porozmawiać, a kilka minut później pożegnała się z nimi.

W milczeniu pokonali drogę dzielącą ich od samochodu Antka. Przyjaciółki zajęły tylnie siedzenia, lecz brązowooka zajęła się grami na swojej komórce, przez co nie odezwała się ani słowem w trakcie jazdy powrotnej.

***

- Ilona, mogę wejść do ciebie na jakąś herbatę czy coś? – zapytała dziewczyna, gdy Francuz wjechał na osiedle, gdzie mieszkała niebieskooka. – Chyba musimy jeszcze pogadać.

- Jasne – zgodziła się.

- Też tutaj wysiadam – poinformowała bruneta głosem pozbawionym emocji.

Rouzier posłał jej wymowne spojrzenie, ale nie skomentował decyzji. Kiedy żegnał się z obiema dziewczynami, Inga kompletnie go zignorowała. To zachowanie nie uszło uwagi jej przyjaciółki.

- Co on ci zrobił? – spytała, gdy tylko zostały same.

- Nic – burknęła córka prawników. – Po prostu jest idiotą. Nie mówmy o tym. Dzisiaj jest twój dzień. Jak ci się podobała sesja? Zaskoczyłaś mnie, że się tak szybko na nią zgodziłaś. Nigdy nie mówiłaś, że chciałabyś wziąć udział w czymś takim.

- Bo nie chciałam – przyznała Szarek. – To znaczy… Nie zastanawiałam się nad tym. Ale kiedy weszliśmy do tego studia i zobaczyłam te wszystkie akcesoria, to tak jakoś nie wiem… Nagle pomyślałam, że mogłabym spróbować. Nie wykluczam, że rejs poduszkowcem mnie rozjudził. Ale nie żałuję. To była świetna zabawa. Tym bardziej, że pani Maria i Dagmara miały mnóstwo pomysłów i wprowadziły taką luźną atmosferę. Skąd ty je w ogóle znasz?

- Moi rodzice kiedyś prowadzili sprawę o plagiat. Mama była ich adwokatem.

- No tak, mogłam się domyślić.

Blondynki weszły do mieszkania niebieskookiej. Po przywitaniu się z córką i rodzicami, Ilona zaparzyła dwie herbaty i wróciła do przerwanej rozmowy.

- Dziękuję, że to wszystko dla mnie zaplanowaliście. Choć przykro mi, że się pokłóciliście. Mam nadzieję, że to nie z mojego powodu.

- To z powodu jego głupoty. Ale nie przejmuj się. Najważniejsze jest coś innego.

- Mam uwierzyć w siebie – stwierdziła dziewczyna.

- Tak. Musisz zrozumieć, że to, że masz Natkę, nie znaczy, że twoje życie się skończyło. Jesteś taka sama jak reszta młodzieży. Oczywiście przez to co przeszłaś, zostałaś zraniona. Przez to, ze masz córkę, jesteś dojrzalsza. Ale musisz na to spojrzeć z szerszej perspektywy. Owszem, jesteś odpowiedzialna i trudno ci zaufać ludziom, zwłaszcza chłopakom, lecz nie możesz się nad tym skupiać aż tak bardzo. Odpowiedzialność nie kłóci się z szaleństwem. W końcu leciałaś poduszkowcem! Nie ufasz ludziom, a jednak zgodziłaś się na sesję zdjęciową, podczas gdy nie znałaś fotografów. Natka nie zamyka ci drzwi do dobrej zabawy. Ja wiem, że nie zmienisz się z dnia na dzień. Obiecaj mi jednak, że w każdej sytuacji, w której będziesz chciała uciec w swoje sztywne zasady, przypomnisz sobie o dzisiejszej niedzieli i o tym jak dobrze się bawiłaś tylko dlatego, że podjęłaś decyzję inną niż zazwyczaj. A co najważniejsze, nie żałujesz tego, że się zgodziłaś. 

Przepraszam Was za ten dwudniowy poślizg, ale moja wena... Moja wena pojawia się i znika, żal. 

Przyznać się, kto po tytule spodziewał się spektakularnej klapy w próbach zafundowania Ilonie najlepszej rozrywkowej niedzieli w życiu? :D