24. "Chodzi o Ilonę"

Lemon – Napraw

Środowego popołudnia Inga oglądała telewizję ubrana w szare rybaczki i fioletowy top. Włosy zaplotła w warkocza, a na nogach nosiła czarne balerinki. <STRÓJ> Kiedy do jej pokoju zapukał pan Wojtek, ich rodzinny kucharz, była pewna, że chciał zaproponować podwieczorek czy coś w tym stylu.

- Nie – zaprzeczył mężczyzna. – Masz gościa.

- Gościa? – powtórzyła podejrzliwie blondynka, ale zeszła na dół, gdzie złapała słuchawkę domofonu.

***

Stojący przy bramie chłopak na chwilę zwątpił w słuszność swojej decyzji. Brak pewności to coś, co prawie nigdy mu się nie zdarzało. Kiedy jednak czekał przy tej furtce niczym przy fortecy, poczuł się trochę nieswojo. A na dodatek był zdany na łaskę i niełaskę brązowookiej. Wcale nie musiała z nim rozmawiać, jeśli tego nie chciała.

- Halo? – odezwała się wreszcie Witaszek.

- Cześć – odpowiedział. – Wpuścisz mnie? Muszę z toba pogadać.

- Eee… - zająknęła się. – Jasne, wchodź.

Po chwili usłyszał bzyczenie odbezpieczonego zamka. Popchnął furtkę i wszedł na ścieżkę prowadzącą do drzwi frontowych.

***

Inga patrzyła na Rouziera z szokiem wymalowanym na twarzy. Rozpoznała jego glos już gdy poprosił ją o rozmowę. Nie miała jednak pojęcia o co mu chodziło. Ta niezapowiedziana wizyta wytrąciła ją z równowagi na tyle mocno, że zapomniała o docinkach, które mu zazwyczaj serwowała. Na szczęście atakujący też nie miał zamiaru jej niczego wytykać. Póki co.

- Napijesz się czegoś?

Brunet pokręcił głową. Dziewczyna zaprowadziła go więc do swojego pokoju. Antonin rozejrzał się po nim z ciekawością.

- Ładnie tu masz – pochwalił. – Jak zresztą w całym domu.

- Dzięki – uśmiechnęła się. – No dobra, co cię tu sprowadza? Nie powiem, że mnie nie zaskoczyłeś.

- Domyślam się – odwzajemnił uśmiech. – Chodzi o Ilonę.

- O Ilonę – rzuciła powątpiewająco.

- Tak – potwierdził. – Ja po prostu strasznie jej współczuję, że przeszła coś takiego. I cały czas mi to zaprząta głowę. Ciągle zastanawiałem się czy mogę jej jakoś pomóc. Naprawdę chciałbym coś zrobić, tylko nie wiem co. Pomyślałem, że może ty mi podsuniesz jakiś pomysł albo może ja mogę ci jakoś pomóc dla dobra Ilony.

- Antek… - westchnęła córka prawników i pokręciła głową.

Chłopak już drugi raz ją zaskoczył. Nie spodziewała się, ze chce porozmawiać o jej przyjaciółce. Nie przypuszczała, że może go tak mocno poruszyć historia Szarek. To nie tak, że nie wierzyła w jego empatię, lecz zwyczajnie nie wpadłaby na pomysł, że aż tak bardzo leży mu na sercu dobro niebieskookiej. Przecież nie znali się aż tak bardzo. No, ale z drugiej strony decyzja Ilony, aby opowiedzieć o swojej przeszłości tez nie była czymś, co mogłaby z łatwością przewidzieć.

- Posłuchaj… Ja cię doskonale rozumiem. Sama przechodziłam przez to samo, kiedy dowiedziałam się o tej historii. Też koniecznie chciałam coś zrobić zamiast siedzieć bezczynnie. Tylko, że im bardziej próbowałam coś wymyśleć, tym bardziej była sfrustrowana. W końcu uświadomiłam sobie, że jej nie da się pomóc.

- Och, poddałaś się – rzucił sucho.

- Nie – zaprzeczyła. – Musisz zdać sobie sprawę z tego, że Ilona już otrzymała pomoc. Ona przepracowała z psychologiem długie godziny, żeby wyjść z tego dołka. Ona już dawno sobie z tym wszystkim poradziła.

- Ona uciekła z imprezy tyko dlatego, że jakiś obcy chłopak jej dotknął. Nie jestem taki pewien czy sobie poradziła.

- To po prostu wywołało wspomnienia, o których za kilka dni zapomni.

Siatkarz nie wyglądał na zadowolonego. Zdecydowanie nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Indzie było go nawet trochę szkoda. Pamiętała własne rozdrażnienie, kiedy doszła do wniosku, że nie może nic zrobić. Doskonale wiedziała jak się czuje Francuz. Łączyło ich chyba to, że oboje nie lubili porażek.

- Jeśli naprawdę chcesz pomóc Ilonie, traktuj ją jak zawsze. Nie dawaj jej odczuć, że postępujesz z nią jak z jajkiem. To zabrzmi filozoficznie, lecz jedyne co możesz dla niej zrobić to po prostu być. Wiesz, ona sama boi się spotkania z tobą, bo nie wie jak się zachowasz. Nie chce, żeby było jakoś dziwnie. Nie żałuje, że ci to wszystko opowiedziała, ale obawia się, że zmienisz swoje nastawienie i przez to narobisz jej kłopotów. Potraktuj bycie sobą jako najlepszą pomoc jakiej możesz jej użyczyć. A jeśli kiedyś okaże się, że możemy zrobić dla niej coś konkretnego, to obiecuję, że dam ci znać.

***

Po sobotnim meczu z AZSem Olsztyn, który Zaksa wygrała w trzech setach, przyjaciółki podeszły do barierek, aby zostać wpuszczonymi do sektora rodzinnego i porozmawiać ze swoją koleżanką. Inga była ubrana w dżinsy, luźną, białą bluzkę z rękawami trzy czwarte oraz brązowe koturny. Miała też ze sobą brązową torebkę. <STRÓJ> Druga z blondynek założyła na siebie czarne spodnie i ciemną bluzkę z rękawem trzy czwarte. <STRÓJ>

- Cześć! – przywitała się z nimi uśmiechnięta Wiśniewska ubrana w czarne leginsy, buty na koturnie w tym samym kolorze oraz niebieską bluzkę z krótkim rękawem. <STRÓJ>

O dziwo, cały pomysł spotkania z zielonooką wyszedł od Ilony. Dziewczyna bowiem chciała dowiedzieć się z pierwszej ręki czegoś o jego kontuzji. Długo zastanawiała się czy rzeczywiście powinna to zaproponować córce prawników, ale ostatecznie zwyciężyła dziwna, niewytłumaczalna troska o jego zdrowie. Zresztą, i tak nie zamierzała rozmawiać z nim. Jej plany obejmowały jedynie osobę koleżanki, która miała powiedzieć co dzieje się z jej bratem.

- Wiesz co, jemu się odnowiła ta poprzednia kontuzja – wyjaśniła Lili. – Okazało się, że ona w minimalnym stopniu nie była do końca wyleczona. Łukasz wczoraj wrócił z Łodzi, gdzie miał badania. On jest tym wszystkim naprawdę zaniepokojony.

Niebieskooka poczuła ukłucie żalu i smutku. Nie chciała, żeby on musiał długo pauzować. Nie chciała, żeby ten uraz okazał się poważny. Ale przede wszystkim nie chciała, żeby on był przygnębiony. Ta ostatnia myśl najbardziej ją zabolała.

- Nie no, na pewno wszystko będzie dobrze – stwierdziła.

- Dzięki, to miłe, że tak uważasz – usłyszała za sobą.

Blondynka odwróciła się, popatrzyła na niego i praktycznie od razu spuściła wzrok. Kiedy on się tu pojawił? I dlaczego się tak na nią gapi? Tak jakby nie była wystarczająco zawstydzona samą jego obecnością.

- Daj spokój – odezwała się. – Przecież to oczywiste, że wrócisz do gry.

Chłopak uśmiechnął się, choć Szarek nie mogła tego widzieć ze spojrzeniem błądzącym wszędzie, lecz starannie omijającym jego sylwetkę. Nie uszło to jednak uwadze jego siostry, a także Ingi i Francuza rozciągającego się na boisku.

***

- Mogę ci zadać pytanie? – odezwała się Wiśniewska, kiedy razem z środkowym wracała do domu.

- Mhm, jasne – mruknął Łukasz, nie odrywając wzroku od drogi.

- Chodzi o Ilonę – wyjaśniła dziewczyna. – Ona… nie jest ci obojętna, prawda?

Blondyn rzucił jej niezidentyfikowane spojrzenie, które tylko potwierdziło domysły zielonookiej.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Bo na jej słowa pocieszenia w związku z tą kontuzją reagujesz zupełnie inaczej niż na moje czy Zibiego. A przecież są takie same.

- Ja… - Wiśniewski wzruszył ramionami. – Rozgryzłaś mnie. Rzeczywiście nie traktuję jej tak jak na przykład Roskanę czy Ingę.

- Wiedziałam!

- To teraz ty m odpowiedz na pytanie – poprosił zawodnik.

Lili z niepokojem popatrzyła na brata. Była pewna, że zaraz spyta o Bartmana. A dziewczyna nie miała najmniejszej ochoty o nim rozmawiać. Dostrzegła już jak dziwna jest jej radość. Czuła się szczęśliwa tylko dlatego, że wspólnie potańczyli i dlatego, że przyjaciel rzucił jakimś dwuznacznym tekstem, który zapewne źle zinterpretowała. Powoli wracała na ziemię i nie chciała gadać o sobotnim wieczorze.

Moja wena sobie poszła gdzieś -.- Mam nadzieję, że wróci, bo majówka to idealny czas na napisanie kilku rozdziałów do przodu. I przepraszam za to opóźnienie, ale wczoraj miałam niemal cały dzień zawalony, nie znalazłam czasu, żeby tu dodać rozdział :/