19. Pytania i wyzwania

Muse – Escape

- A w zasadzie to ile mieliście lat jak Wiśnia wyjechał do tej Białej Podlaskiej? – zapytała Inga.

- Ja miałem czternaście albo piętnaście. A Lilka jest młodsza o trzy lata – powiedział chłopak.

- Czternaście lat to całkiem niezły wiek na dramaty życiowe – rzuciła brązowooka z roztargnieniem.

- O co ci chodzi? – środkowy posłał jej ostre spojrzenie.

Blondynka uświadomiła sobie, że właśnie popełniła gafę. Speszyła się, bo wiedziała jak obcesowo zabrzmiały jej słowa. Kłopot jednak w tym, że nie miała nic złego na myśli. Naprawdę wierzyła, że wyjazd Łukasza z rodzinnego domu w tak młodym wieku był trudną sytuacją dla jego najbliższych, opowieść rodzeństwa skojarzyła się jej z Szarek, która również przeżyła swój dramat. Ale nie mogła przecież zdradzić jej tajemnicy i tak po prostu obwieścić, że przyjaciółka ma córkę.

- Nie chciałam cię urazić – w głosie dziewczyny zabrzmiała skrucha. – Źle mnie zrozumiałeś. Podziwiam cię, że odważyłeś się wyjechać. Usamodzielnić się w wieku czternastu lat to spore wyzwanie.

Tak samo jak Ilona, pomyślała. Coś ich łączy.

- Och Wiśnia, nie obrażaj się na nią. Inga zawsze była córeczką bajecznie bogatych rodziców, co ona może wiedzieć o prawdziwym życiu? – spytał retorycznie Francuz, głaskając brązowooką po włosach.

Jeszcze trzy lata temu Witaszek zareagowałaby agresywnie, słysząc taki tekst. Zdążyła się jednak uodpornić na tego typu przytyki. Poza tym, nie sądziła, żeby atakujący naprawdę miał o niej takie zdanie. To pewnie jeden z jego żartów. No i mogła traktować to jako obronę kumpla. Ona też nie była zbyt taktowna, mówiąc o dramatach życiowych.

- Mając rodziców prawników – stwierdziła ze spokojem – można się wbrew pozorom wiele nauczyć.

- Inga w dzieciństwie toczyła rozprawy ze swoimi plusowymi misiami – zaśmiał się Bartman.

- A żebyś wiedział, że to była moja ulubiona zabawa! – przyznała rozbawiona dziewczyna. – Zawsze przyjmowałam rolę sędziego.

- A Ilona grała adwokata albo prokuratora – uśmiechnął się Łukasz.

- Nie – zaprzeczyła Witaszek. – Ona przeprowadziła się do Kędzierzyna sześć lat temu, więc poznałam ją dopiero w gimnazjum.

***

Brązowooka otarła łzy śmiechu, obserwując Jurija Gladyra udającego lwa. Uczestnicy imprezy wymyśleli, żeby zagrać w butelkę na pytania lub wyzwania. Środkowy, który bez wahania wybrał drugą z opcji, został poproszony o naśladowanie króla zwierząt. Córkę prawników już od jakiegoś czasu bolał brzuch ze śmiechu, ale to co się działo teraz, kompletnie ją rozbroiło. Kiedy przypadkowo oparła się o Rouziera, chłopak posłał jej bystre spojrzenie.

- Jesteś już zmęczona czy po prostu chciałaś się zbliżyć? – zainteresował się brunet.

Inga momentalnie się odsunęła, mordując go wzrokiem.

- Nie wyobrażaj sobie za dużo. Nigdy więcej cię nie dotknę nawet palcem – zapowiedziała bojowniczo.

Francuz uśmiechnął się kpiąco i ponownie skupił na grze. Jurij właśnie miał zakręcić butelką, by wybrać kolejną osobę. Wiśniewska siedząca obok swojego przyjaciela, jęknęła.

- Nie chcę na to patrzeć – stwierdziła, odwracając głowę i opierając się o ramię Bartmana. – Powiedz mi jak będzie po wszystkim.

- Dobrze – parsknął śmiechem.

Dziewczyna naprawdę wolała nie widzieć kogo wskaże butelka. Ukrainiec miał głowę pełną pomysłów, których kreatywność nie znała granic. Dla towarzystwa wróżyło to niezłą zabawę, dla osoby wykonującej zadanie – lekkie poniżenie. Blondynka w delikatnym stresie czekała na znak Zbyszka.

- Już, tchórzu – mruknął, nachylając się nad nią.

Lili na chwilę zesztywniała. Ciepły oddech atakującego owiał jej szyję i policzek. Poczuła jak dostaje gęsiej skórki. Powoli odwróciła się, posyłając mu niewyraźny uśmiech. Zielonooka miała wrażenie, że z jej twarzy jak z książki można wyczytać targające nią emocje. Ta sytuacja nie powinna zrobić na niej żadnego wrażenia. Nagle zapragnęła, żeby to na nią trafiło, przynajmniej mogłaby zając myśli czymś innym. Niestety, korek butelki był skierowany prosto na Ingę. Na ustach Ukraińca malował się uśmiech zadowolenia.

- Świetnie! Pytanie czy wyzwanie?

- Wyzwanie – zdecydowała dziewczyna.

- Na to liczyłem! – Jurij sięgnął po aparat fotograficzny. – Wyzywam cię. Musisz zapozować z Antkiem na parę zakochanych.

- Co? To głupie jest – skrzywiła się Inga.

- Wręcz przeciwnie – wyszczerzył się zawodnik.

Witaszek rozejrzała się wokół siebie. Resztę najwyraźniej bawił pomysł blondyna, bo mieli głupkowate uśmiechy na twarzach. Najbardziej jednak z całej sytuacji wydawał się być zadowolony Francuz. Jego mina wyrażała wszystko.

Zadanie, banalne w swej prostocie, okazało się strzałem w dziesiątkę. Dziewczyna już słyszała Antoninowe przytyki. Przecież on jej nie pozwoli o tym zapomnieć do końca życia. Wolałaby się potarzać w zbożu albo poudawać jakiegoś leśnego stwora. Świadomie lub nie, Gladyr wybrał jej najgorsze z możliwych wyzwań.

- No widzisz, i jednak będziesz musiała mnie dotknąć – skomentował złośliwie atakujący.

- Zdajesz sobie sprawę, ze nie robię tego z własnej woli? – warknęła. – No dobra, miejmy to za sobą.

Brązowooka wdrapała się na kolana siatkarza i opierając się o jego tors, objęła go za szyję. Ułożyła głowę na jego obojczyku, uśmiechając się do obiektywu. Gdy chłopak otoczył ją ramionami i położył brodę na jej ciemieniu, Inga nagle poczuła wzrost temperatury jej ciała. I nie był on spowodowany bijącym od ogniska żarem.

- Awww, urocza z was para – zachwycił się Ukrainiec.

- No, pasowalibyście do siebie – potwierdziła jego żona, Maryna.

Blondyn zrobił im zdjęcie, pokazując każdemu z osobna efekt końcowy. Większość była nim zachwycona, o czym nie omieszkała poinformować.

- Odbitki udostępnię za dychę za sztukę – oznajmił Gladyr.

- Materialista – Maryna dała mu kuksańca.

Gra toczyła się dalej. Kiedy w końcu przyszedł czas na ostatnią rundę, Roksana wylosowała swoją koleżankę. Gdy Wiśniewska wybrała pytanie, brunetka ciężko westchnęła.

- Ale ja już naprawdę nie mam pomysłu na coś fajnego – pożaliła się. – Może… no nie wiem… - zawahała się. – Jakie miejsce kojarzy ci się z Zibim i dlaczego?

- Schody – mruknęła zielonooka, lecz jej odpowiedź znikła w chóralnym jęku zawodu.

- Wow, ale żeś wymyśliła – prychnął Piotrek Gacek.

- Mówiłam wam, że nie mam koncepcji – obroniła się dziewczyna.

- Przesadzacie – Inga stanęła w obronie ukochanej Bartmana. – Może nie jest śmieszne, ale całkiem ciekawe. No więc?

Dzięki tej krótkiej rozmowie, blondynka zdołała opanować początkowy szok. Niewinne pytanie Roksany mogło w mgnieniu oka rozwalić kilka relacji. Wiśniewska bowiem przyłapała się, że pomyślała o schodach w domu Sebastiana Świderskiego, bo to właśnie tam się pocałowali. A przecież nie mogła się do tego przyznać.

- Hala Polonia – skłamała, mając nadzieję, że nikt się w tym nie zorientuje. – Tam się poznaliśmy.

***

Lili ubrana w piżamę składającą się z różowej koszulki i granatowych rybaczek w kratkę, od pół godziny wierciła się w swoim łóżku. <STRÓJ> Wciąż myślała o zakończonym już ognisku.

Nie potrafiła rozgryźć Bartmanowego oburzenia na wieść, że nie chce mieć chłopaka siatkarza. Rzeczywiście nigdy wcześniej mu się do tego nie przyznała, ale nie takiej reakcji się spodziewała. Dlaczego przyjaciel tak bardzo się zdenerwował? Widziała jego minę i twardy wzrok. Przecież jego to nie dotyczyło – miał Roksanę, więc był z góry przypisany do kategorii facetów nieosiągalnych. I na dodatek autentyczna Zbyszkowa złość, gdy jej brat stwierdził, że nie pasuje do żadnego z zawodników. Do tej pory intuicja Łukasza nigdy jej nie zawodziła: blondyn idealnie wyczuwał z kim stworzy udany związek (nawet jeśli ostatecznie się kończyły, zielonooka mogła zaliczyć je do udanych), a kogo lepiej nie dopuszczać zbyt blisko – zawsze, kiedy ignorowała jego ostrzeżenia, ostatecznie cierpiała.

Atakującego nie powinno to wszystko obchodzić, a jednak obchodziło. Dziewczyna znajdowała tylko jedno wytłumaczenie, absurdalne do granic możliwości: brunetowi na niej zależało. 

 Coraz więcej z Was prosi o przyspieszenie akcji. Spróbowałam to zrobić, same ocenicie już od następnego rozdziału jak mi to wyszło. Niestety, moją cechą charakterystyczną zawsze był fakt, że nie umiałam rozpędzić swoich opowiadań do jakichś zatrważających szybkości, ale mogę Wam obiecać, że się staram, naprawdę!