7. Prezentacja Zaksy

Linkin Park – Castle of glass

Natalia Szarek miała ambiwalentny stosunek do siatkówki. Nie chodziła na mecze, mimo, że jej mama posiadała Zaksowy karnet. Dziewczynka po prostu nie potrafiła się skupić. Po obejrzeniu kilku akcji zaczynała się nudzić i szukać innego zajęcia. Jak każde dziecko wolała się bawić i oglądać bajki niż śledzić grę. To jednak nie zmieniało faktu, że kojarzyła paru najważniejszych zawodników. A kiedy okazało się, że jej przedszkole ma być dziecięcą eskortą Zaksy podczas prezentacji zespołu, nie wątpiła, że chce wziąć w niej udział.

Ilona stosunkowo szybko zgodziła się na pomysł córki. Na jej decyzję złożyły się trzy elementy. Jednym z nich była jej przyjaciółka. Inga wywierała na nią presję, twierdząc, że jeśli Natka nie pojawi się na hali, wiarygodność Witaszków zostanie zniszczona, bo to właśnie brązowooka poleciła Nowosielskiej placówkę, do której uczęszczała Szarek. Oczywiście, w tych słowach znajdowało się dużo przesady i niepotrzebnej paniki, ale blondynka nie dawała Ilonie ani chwili wytchnienia od jej namów. Do tego dołączała się pięciolatka. Małej naprawdę zależało na tej prezentacji. Kilka razy dziennie prosiła matkę, żeby mogła wziąć w niej udział. Niebieskooka widziała, że jej zgoda stała się dla małej ogromnym marzeniem.

Poza tym, blondynka miała wyrzuty sumienia. Wciąż pamiętała sytuację sprzed miesiąca, kiedy spotkała w Empiku Antonina Rouziera. Niepotrzebnie wtedy na niego tak naskoczyła. Natalii należała się bura, bo złamała matczyny zakaz, ale czy słusznie okrzyczała Francuza? Z każdym dniem uświadamiała sobie, że trochę przesadziła. Siatkarz przecież nie miał złych zamiarów. Zareagowała zbyt nerwowo i teraz tego żałowała. Gdyby pozwoliła córce pójść an tą prezentację, byłoby to takie zadośćuczynienie – jakkolwiek dziwnie to brzmi.

I tak, w ostatni piątek września, dziewczyna pojawiła się na hali razem z córką i swoją przyjaciółką. Grupa przedszkolaków zebrała się przy barierce oddzielającej boisko od trybun. Ilona podeszła do nauczycielki, alby ustalić ostatnie szczegóły, pozostawiając swoją pocieszę pod opieką koleżanki.

Blondynka ubrana w bluze w szarobiałe paski, dżinsowe szorty i szare kalosze, rozmawiała z podekscytowaną Natalią, gdy usłyszała za sobą chrząknięcie. <STRÓJ> Brązowooka odwróciła się.

- Mówiłem, że się jeszcze spotkamy – uśmiechnął się zawadiacko Anto.

Dziewczyna popatrzyła na niego niczym na ducha. Sama nie wiedziała czy bardziej się ucieszyła na jego widok (bo w końcu to siatkarz, w dodatku szalenie przystojny), zaskoczyła (bo nie spodziewała się go, powinien przecież przygotowywać się w szatni do meczu) czy może zirytowała (bo wciąż pamiętała z jaką łatwością Francuz potrafił ją pozbawić pewności siebie). Zanim zdążyła zidentyfikować swoje emocje i jakoś odpowiedzieć brunetowi, ten odezwał się ponownie.

- Nie mówiłaś, że jesteś młodocianą matką. Co roku zachodziłaś w ciążę z siedmioraczkami?

- Ha, ha, ha – przewróciła oczami. – Słaby żart.

W tym momencie podeszła do nich Ilona ubrana w brązowe rybaczki i luźną białą koszulkę. Niebieskooka założyła też długi naszyjnik, kilka bransoletek i beżową apaszkę. <STRÓJ> Jej spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Rouziera.

Chłopak był zszokowany, gdyż ewidentnie rozpoznał dwudziestolatkę. Jego mina wyrażała wszystko. Blondynka natomiast zakłopotała się. Żałowała, że tamtego sierpniowego popołudnia okrzyczała atakującego, ale nie spodziewała się, że kiedykolwiek stanie z nim twarzą w twarz. Szczerze mówiąc, to miała nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie. Nie wiedziała co teraz zrobić. Zwłaszcza, że Natka z ciekawością przyglądała się całej scenie.

Jedynie Inga nie straciła zimnej krwi. Uśmiechnęła się i przyciągnęła dziewczynę bliżej.

- Poznajcie się. To jest Ilona, moja przyjaciółka – przedstawiła ją. – A to Anto.

Blondynka niepewnie wyciągnęła rękę. Francuz uścisnął ją, wciąż patrząc badawczo na dwudziestolatkę.

- Przepraszam, że byłam wobec ciebie taka niemiła w Empiku – wyrzuciła z siebie. – Nie powinnam była na ciebie tak naskakiwać. Byłam wtedy strasznie wystraszona i nie panowałam nad sobą. Przepraszam.

- Po prostu uznałaś mnie za pedofila – wzruszył ramionami Rouzier.

Niebieskooka zaniemówiła. Inga co prawda opowiadała jej o spotkaniu z brunetem i podkreślała, że jest on bardzo bezpośredni, ale dziewczyna nie przypuszczała, że będzie się też tak zachowywał w stosunku do niej. W ogóle nie przypuszczała, że go pozna.

- Och, nie czepiaj się – przyjaciółka stawiła się w jej obronie. – Przeprosiła cię, czego jeszcze chcesz?

- Uspokój się – pouczył ją sportowiec i uśmiechnął się do Ilony. – Wybacz, ale nie mogłem się powstrzymać. Chciałem zobaczyć twoją minę. Przeprosiny przyjęte.

Blondynka odetchnęła z ulgą. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale zależało jej na tym „pogodzeniu się” z chłopakiem. Nie chciała być uznana za przewrażliwioną mamuśkę.

- Ja też chcę poznać Antka! – pięciolatka w końcu przypomniała o swoim istnieniu. – Mogę z nim porozmawiać? Ciocia Inga go zna.

Dziewczyny wybuchły śmiechem. Ilona wzięła córkę na ręce i przedstawiła ją zawodnikowi. Przez chwilę Francuz gadał z Natalią, wykorzystując przyjaciółki jako tłumacza. Później pożegnał się z blondynkami i wrócił do szatni.

***

Prezentacja Zaksy była stosunkowo prosta i krótka. Spiker kolejno wywoływał siatkarzy, podając garstkę informacji o danym sportowcu. Każdy z chłopaków prowadził dwójkę dzieci. Gdy wszyscy zawodnicy znaleźli się na boisku, został przedstawiony sztab szkoleniowy wraz z menagerem drużyny oraz panią prezes. Następnie cały zespół wykonał rundę wokół boiska.

Inga i Ilona siedzące na trybunach wypatrywały wśród przedszkolaków małej Szarek. Wbrew pozorom wcale nie było to takie łatwe, ponieważ dzieci miały na sobie identyczne stroje: granatowe spodenki oraz niebieskobiałoczerwoną koszulkę z nowym logo klubu. W rękach trzymały też małą piłkę w barwach drużyny. <STRÓJ>

- Widzę ją! – stwierdziła wreszcie młoda matka. – Idzie z tym, który gra z dziesiątką.

Blondynka utkwiła spojrzenie w swojej córce. Nawet pomimo dzielącej ich odległości widziała, że dziewczynka promienieje szczęściem. Ta prezentacja naprawdę była spełnieniem jej marzeń. Niebieskooka uśmiechnęła się, mając poczucie dobrze spełnionego obowiązku.

- Eeej – przyjaciółka szturchnęła ją. – Natka idzie z tym naszym nowym środkowym, Wiśniewskim.

- A rzeczywiście – Ilona przeniosła wzrok na siatkarza. – To on miał tą genialną serię zagrywek w meczu z Kanadą na Lidze Światowej.

- Tak, to on – potwierdziła brązowooka. – Całkiem fajny z niego chłopak, no nie?

- Mhm, jest utalentowany, więc na pewno się dzięki niemu wzmocniliśmy – przyznała z roztargnieniem blondynka.

- Nie to miałam na myśli.

Dwudziestolatka popatrzyła na Ingę ze zdziwieniem. Znała przyjaciółkę doskonale, ale tym razem naprawdę nie wiedziała, co chodzi jej po głowie.

- Chyba nie powiesz, że ci się nie podoba – odezwała się.

- Co? – zapytała ogłupiała.

- Wiśnia. Ładny. Fajny. W sensie wyglądu – wyjaśniała brązowooka. – Spójrz na niego. Podoba ci się, prawda?

Dziewczyna przeniosła wzrok na siatkarza. Jak miała go ocenić? Przecież znajdował się jakieś czterdzieści metrów dalej. Jedyne co mogła stwierdzić ze stuprocentową pewnością, to fakt, iż był blondynem. Znała go jednak z wielu obejrzanych meczy.

- A nawet jeśli tak – zaczęła – to co to zmienia? Owszem, mógłby mi się podobać, ale…

- Wiedziałam! – brązowooka uśmiechnęła się triumfująco. – Podoba ci się!

- I co z tego? – przerwała jej Ilona. – On jest nieosiągalny, nawet się nie znamy.

- Ale znamy Antka i…

- Och proszę cię. My tylko z nim rozmawiałyśmy, to jeszcze nie jest nasz kolega.

Inga prychnęła i pokręciła z niedowierzaniem głową. Cały entuzjazm uleciał z niej niczym z przekłutego balonu.

- Wiesz co, dobijasz mnie tym sztywniactwem – burknęła, obrażona.

Blondynka parsknęła śmiechem.

- Nie jestem sztywna, tylko doświadczona życiowo. Poza tym, mówiłam ci nieraz, że nie zamierzam się w nikim zakochiwać.

Witaszkowa zacisnęła pięści. Przyjaciółka rzeczywiście tkwiła przy swoim stanowisku od zawsze, lecz nigdy nie zirytowała jej tak bardzo.

- Tylko tak gadasz – warknęła. – A ja jestem pewna, że i ciebie kiedyś trafi miłość. Jak cię pierdolnie strzała Amora, to ino roz. I nawet nie zaprzeczaj, ani mnie nie wyśmiewaj – rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie. – Nie podjudzaj mnie.

Wiem, że w Zaksie Wiśnia gra z dziewiątką, ale Zibi przecież też zawsze występuje z tym numerem. Dlatego postanowiłam dać im te same numery, z którymi grają w reprezentacji :) 

Wystrzałowego Sylwestra moje drogie! ;)