5. Niewłaściwy wybór

Plateau – Najbardziej

- Wyglądasz tak samo okropnie jak się czujesz – stwierdził Łukasz, siadając obok swojej siostry.

Dziewczyna ubrana w szeroką, białą koszulkę i różowe spodenki w panterkę, otworzyła oczy, by posłać blondynowi mordercze spojrzenie. <STRÓJ>

- Odwal się – mruknęła.

- Mówię, co widzę – wzruszył ramionami chłopak. – Chyba mi nie wmówisz, że nie masz kaca. Ty nie znasz umiaru.

- Znam – zaprzeczyła.

- Ach, serio? – w głosie siatkarza zabrzmiała ironia. – To znaczy, że niepotrzebnie przyniosłem ci tabletki na ból głowy…

Zielonooka ożywiła się, ale ten gwałtowny ruch źle wpłynął na jej i tak kiepskie samopoczucie. Skrzywiła się boleśnie, lecz odwróciła się w stronę Wiśniewskiego.

- Masz dla mnie leki? – zapytała z nadzieją. – Jesteś najcudowniejszym bratem na świecie!

Lili połknęła białą kapsułkę i popiła ją wodą podaną przez blondyna. Posłała mu wdzięczne spojrzenie. W tym momencie komórka dziewczyny zasygnalizowała przyjście SMSa.

- Napisz Zibiemu, że znowu przez niego umierasz – poradził środkowy, idealnie domyślając się, kto jest autorem wiadomości. – Ja idę pograć w PS-a.

Blondynka jedynie prychnęła, choć jej przyjaciel rzeczywiście pytał jak się czuje. Miała ochotę odpowiedzieć mu pytaniem na pytanie: „Fizycznie czy psychicznie?”. Bo istotnie mogła z łatwością rozróżnić u siebie te dwa stany. Sama nie wiedziała, który z nich jest gorszy.

Dręczyły ją ogromne wyrzuty sumienia. Dlaczego zgodziła się pocałować Zbyszka?! Co jej strzeliło do głowy, że przystała na jego propozycję? Przecież on był dla niej jak brat. Nie powinna tego robić. To tak, jakby pocałowała się z Łukaszem. Na samą myśl o czymś takim wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Gdzie wczoraj podziało się jej obrzydzenie? Dziś wiedziała, że nie powtórzy tego nigdy więcej.

Poza tym, nie miała pojęcia jak spojrzy teraz w oczy Roksanie. Naprawdę lubiła dziewczynę Bartmana i czuła, że postąpiła nie fair. Czuła, że zawiodła jej zaufanie w najgorszy z możliwych sposobów. Nawet, jeśli ona o niczym się nie dowie, Wiśniewskiej już nigdy nie opuści poczucie winy. W końcu dopuściła do tego, że brunet pocałował inną. Mimo, że nic dla nich to nie znaczyło, to blondynka była pewna, że Roksana inaczej spojrzy na tą sprawę.

I pozostawała jeszcze kwestia samego chłopaka. Zielonooka nie wiedziała czy pamięta on ich pocałunek. Nie chciało się jej nawet roztrząsać, które rozwiązanie byłoby lepsze. Postanowiła jednak, że poczeka na jakiś sygnał ze strony Zbyszka.

Najchętniej wyszłaby pobiegać. To zawsze pomagało jej zapomnieć o kłopotach. Problem w tym, że aktualnie zmagała się z okropnym bólem głowy, który skutecznie uniemożliwiał jej wszelką aktywność.

Za każdym razem, gdy spotykała się z atakującym po dłuższym okresie rozłąki, musieli uczcić to imprezą. Potem zawsze leczyła kaca, ale nigdy wcześniej nie miała moralniaka. Ani trochę nie podobało się jej to uczucie.

***

Bartman poderwał się z kanapy, kiedy usłyszał szczęk zamka w drzwiach. Stanął w progu przedpokoju, do którego właśnie wchodziła średniego wzrostu dziewczyna o długich, jasnobrązowych włosach i brązowych oczach. Brunetka miała na sobie niebieskie spodenki i luźną bluzkę w poprzeczne niebieskie paski. <STRÓJ>

- Cześć, kochanie – uśmiechnął się radośnie zawodnik i pocałował Roksanę. – Jak było u rodziców?

- W porządku – brązowooka lekko podniosła kąciki ust.

- Na wczorajszej imprezie u Świdra też – powiedział chłopak. – Choć szkoda, że cię nie było. Łukasz i Lili pytali o ciebie.

Brunetka ożywiła się nieco, po raz pierwszy wykazując zainteresowanie prowadzoną rozmową.

- Naprawdę? Na pewno zmartwili się, że mnie nie ma – zażartowała. – Co tam u nich słychać?

- Raczej nic nowego. Ale stwierdzili, że musimy się spotkać w czwórkę.

- Ooo tak! – zgodziła się dziewczyna. – Jestem jak najbardziej za.

- To cudownie – Zbyszek objął ukochaną w talii i musnął ustami jej szyję.

- Zibi, ja dopiero co wróciłam – jęknęła brązowooka, odczytując zamiary siatkarza.

- Doskonale o tym wiem – mruknął i zaciągnął Roksanę do sypialni.

***

Kilka minut przed jedenastą na parking przy hali Azoty wjechał Citroen C1. <SAMOCHÓD> Chwilę później wysiadła z niego Inga ubrana w prostą, letnią sukienkę w morskim kolorze. Dziewczyna założyła na głowę słomkowy kapelusz, wzięła grubą teczkę leżącą na tylnym siedzeniu i zamknęła auto. <STRÓJ>

Blondynka została poproszona przez swoją mamę, żeby zawiozła do klubu niezbędne dokumenty. Pani Mariola miała zbyt dużo pracy, aby zajmować się takimi drobnostkami, dlatego czasami wykorzystywała córkę jako kurierkę. Brązowooka chętnie pomagała rodzicom w takich sprawach. Naprawdę poważnie interesowała się sądownictwem i całą jego otoczką. Chciała pójść w ślady rodziców, więc od października zaczynała studia prawnicze.

Tym razem spełniła polecenie matki z podwójnym entuzjazmem. Od wielu lat kibicowała Zaksie, więc fakt, iż jej rodzice stali się wspólnikami zespołu, niesamowicie ją cieszył. Liczyła na to, że dzięki temu pozna siatkarzy osobiście. Marzyła o tym od zawsze.

Przypominając sobie instrukcje swojej mamy, skierowała się w stronę windy. Z rozczarowaniem stwierdziła, że w całym budynku panuje cisza jak makiem zasiał. Czyli że nie zgrała się czasowo z treningiem i nie spotka przypadkowo żadnego ze sportowców. A tak bardzo na to liczyła!

Kiedy wjechała na pierwsze piętro, zaczęła manewrować w labiryncie korytarzy. W końcu stanęła przed jednym z pomieszczeń i zapukała w dębowe drzwi. Po momencie usłyszała męskie „proszę”. Inga nacisnęła klamkę.

Dziewczyna zrobiła krok do przodu, a następnie zatrzymała się. Pokój, do którego chciała wejść z pewnością nie był gabinetem pani prezes. Zamiast biurka i segregatorów blondynka zobaczyła długą, białą kozetkę. Pod ścianą zostały ustawione szafki z książkami oraz różnej wielkości pojemniki z tabletkami. W rogu stało krzesło zawalone ubraniami. Brązowooka mogła jedynie przypuszczać, że należały one do osoby leżącej na łóżku do masaży. Mężczyzna ten miał założone jedynie krótkie spodenki. Inga nie potrafiła go rozpoznać, gdyż jego twarz była skierowana w drugą stronę. Z łatwością jednak zidentyfikowała bruneta stojącego przy kozetce. To Paweł Brandt, fizjoterapeuta Zaksy.

- Eee… - zająknęła się, tracąc swoją pewność siebie i czerwieniąc się po czubki włosów. – Musiałam pomylić pokoje. Przepraszam.

Wtedy nieznajomy oparł się na łokciach i odwrócił głowę w jej kierunku, a dziewczynie ugięły się nogi. Sytuacja była wystarczająco niezręczna, lecz nagle atmosfera zagęściła się jeszcze bardziej. Okazało się bowiem, że ten półnagi mężczyzna to… Antonin Rouzier! Blondynka nie wiedziała czy czuje się bardziej zachwycone perfekcyjnością jego ciała, czy zawstydzona tą całą sceną.

- Nie szkodzi, i tak już kończyliśmy – stwierdził Paweł, a siatkarz bez żadnego skrępowania podźwignął się i zeskoczył z leżanki. – Zgubiłaś się?

Anto przyglądnął się jej z zaciekawieniem. Brązowooka odniosła wrażenie, że tylko ona jest zażenowana. Dodatkowo, ten badawczy wzrok atakującego nie pomagał jej  w odzyskaniu wewnętrznej równowagi.

- Tak. Chciałam się dostać do gabinetu pani prezes, ale chyba coś mi nie wyszło – wyjaśniła.

- Jeśli chcesz, to możesz chwilę poczekać, zaprowadzę cię – zaproponował fizjoterapeuta.

- Naprawdę? – ucieszyła się. – Ja zaczekam na korytarzu w takim razie.

Nie czekając na odpowiedź, Inga wycofała się i zamknęła drzwi. Nie miała zamiaru tam sterczeć. Już i tak wystarczająco się poniżyła. Co za wstyd! Jak ona to w ogóle zrobiła, że trafiła nie do tego pokoju, co powinna? Przecież kierowała się wskazówkami matki. Nie wiedziała nawet, kiedy skręciła w złą stronę.

W tym momencie z pomieszczenia wyszedł Rouzier. Uśmiechnął się do dziewczyny i wyciągnął rękę.

- Cześć – odezwał się po angielsku. – Jestem Anto.

- Inga – przedstawiła się, ściskając mu dłoń.

- No to chodź, sieroto. Zaprowadzę cię do prezes.

- „Sieroto”? – prychnęła blondynka. – Chyba za dużo sobie pozwalasz.

- Widziałaś mnie prawie nagiego – chłopak uśmiechnął się szelmowsko. – Mogę sobie pozwolić na wszystko.

 Wiecie, że jadę jutro do Rzeszowa? *-* Pierwszy raz zobaczę Podpromie i zwiedzę pół Polski. Nie mogę się doczekać! :D