6. Przewodnik

Rihanna – Diamonds

Ingę zaskakiwała bezpośredniość Rouziera. Poznali się zaledwie kilka minut temu w dość niecodziennych okolicznościach – przez przypadek zobaczyła do ubranego w same spodenki – i wydawało się, że powinien stworzyć się między nimi dystans nie do pokonania. Tymczasem chłopak zdążył ją już dwa razy zwyciężyć w słownych utarczkach. Ani trochę się jej to nie podobało, bo zazwyczaj to ona dysponowała bardziej ciętą ripostą. Wciąż jednak pozostawała pod wpływem szoku i onieśmielenia spowodowanego widokiem ciała bruneta.

- A więc zgubiłaś się? – zagadnął siatkarz.

- Nie, weszłam tam specjalnie, żeby zobaczyć cię półnagiego – zironizowała brązowooka.

- Wiedziałem! – w głosie Francuza zabrzmiał triumf.

Blondynka pokręciła z niedowierzaniem głową i trzepnęła go w ramię swoim kapeluszem.

- No, no, niezła jesteś. Wbiegasz niby przypadkiem do pokoju Pawła, stosujesz przemoc… Aż się boję myśleć jaki będzie następny krok.

- Co robić? –zdziwiła się szczerze. – M y ś l e ć?

Antonin popatrzył na nią, nie wiedząc co odpowiedzieć. Dziewczyna wyprostowała się z dumą. Trzy do jednego.

- To tutaj – zatrzymał się przed jednymi z drzwi. – Jak widzisz, jest nawet specjalna tabliczka, żeby nie było wątpliwości – wskazał biały prostokąt.

- No cóż, w takim razie dziękuję. Powiedzmy, że miło było cię poznać.

Inga weszła do pomieszczenia. Sabina Nowosielska właśnie rozmawiała z jednym ze swoich pracowników.

- …wszyscy się zgodzili na ten pomysł z dzieciakami, więc podzwoń po przedszkolach. Miejmy nadzieję, że któreś się zgodzi i prezentacja zespołu będzie taka, jaką sobie wymarzyliśmy.

Kobieta odwróciła się, zauważając obecność brązowookiej. Dziewczyna uśmiechnęła się do niej.

- Dzień dobry – przywitała się. – Ja jestem córką Witaszków. Mama prosiła mnie, żebym przywiozła dokumenty.

- Ach, rzeczywiście, pani Mariola mówiła, że pani przyjedzie – przypomniała sobie Nowosielska. – Zapraszam do mojego gabinetu.

Blondynka przeszła do kolejnego pokoju. Usiadła naprzeciw prezes i w spokoju poczekała, aż przejrzy ona wszystkie papiery.

- Wygląda na to, że mamy tu komplet. Dziękuję bardzo, że przywiozła pani te dokumenty.

- Nie ma sprawy – uśmiechnęła się Inga. – Aaa… czy mogę zadać jedno pytanie? – odezwała się niepewnie.

Kobieta popatrzyła na nią nieco zaskoczona.

- Tak, oczywiście, że tak. O co chodzi?

- Nie chciałabym, żeby pomyślała pani, że się wtrącam albo jestem wścibska, ale… Kiedy weszłam, słyszałam przypadkiem, że na prezentacji Zaksy ma być obecne jakieś przedszkole.

- No tak, ale wolałabym, żeby nie rozpowiadała pani tej informacji. Chcielibyśmy sprawić kibicom niespodziankę.

- Nie no, jasne! Nikomu nie powiem. Chodziło mi o coś innego. Jeśli jest obojętne, które przedszkole ma wziąć udział w prezentacji, to osobiści proponowałabym to z Pogorzelca. Córka mojej przyjaciółki właśnie tam chodzi i ja bardzo często odbierałam ją razem z tą koleżanką. Przedszkolanki mnie kojarzą, więc mogłabym się nawet wstawić za tym pomysłem. I w ogóle, tam jest bardzo mila atmosfera.

- Myślę, że moglibyśmy zadzwonić w pierwszej kolejności właśnie do tamtego przedszkola, skoro je pani tak zachwala – zgodziła się Nowosielska. – Choć tutaj i tak główna decyzja leży w rękach rodziców. To przede wszystkim oni muszą się zgodzić, aby ich pociechy przyjechały tu na halę.

- No tak, ma pani rację – przyznała brązowooka.

- Mimo wszystko, skontaktujemy z tą placówką. Wystawiła im pani bardzo pozytywną opinię.

Obie blondynki uśmiechnęły się do siebie, a kilka minut później pożegnały. Ku swemu zdziwieniu, na korytarzu dziewczyna natknęła się na Rouziera.

- A ty co jeszcze tutaj robisz?

- Czekam na ciebie – odpowiedział beztrosko.

Inga zrobiła zdziwioną minę i popatrzyła na niego lekko zdezorientowana.

- Zaprowadzę cię do windy, bo znowu się gdzieś zgubisz – wyjaśnił.

- Jasne – prychnęła. – Przyznaj się, że po prostu ci się spodobałam i nie potrafisz się ze mną rozstać.

Brązowooka dopiero po momencie uświadomiła sobie, co powiedziała i omal nie zakrztusiła się własną śliną. Znowu to zrobiła! Najpierw mówiła, a później żałowała swoich słów. Tak było też teraz. Odpyskowała Francuzowi, nie zastanawiając się jak to wszystko zabrzmi. A powinna przez chwilę pomyśleć! Dlaczego wyjechała do niego z takim tekstem? Nie flirtowali ze sobą. Wręcz przeciwnie, chłopak cały czas jej docinał. A na dodatek, dopiero co go poznała. Nie była nieśmiała i nie miała problemów z nawiązywaniem nowych znajomości, ale żeby się tak odezwać do kogoś, kogo prawie nie znała? Do  s i a t k a r z a?!

- Och, nie wątpię, że jest to twoim marzeniem – brunet uśmiechnął się cwaniacko.

- Nie masz pojęcia o moich marzeniach – spróbowała się niezdarnie obronić.

- Być może – zgodził się, wchodząc do windy – ale jednio się dziś spełniło, prawda?

- Och, proszę cię! – dziewczyna przewróciła oczami. – To, że cię zobaczyłam bez koszulki, naprawdę nie…

- Chodziło mi raczej o to – przerwał jej – że mnie poznałaś, ale skoro na pierwszym miejscu postawiłaś sytuację w pokoju Pawła, to to mówi samo za siebie.

Antonin utkwił w niej przeszywające spojrzenie, a blondynka niemal schowała się w sobie. Teraz to już naprawdę nie wiedziała co odpowiedzieć. Chłopakowi udało się coś, czego nikt wcześniej nie dokonał: zapędził ją w kozi róg. Było to dla niej zupełnie nowe uczucie. I niezbyt fajne, co musiała przyznać. Nie lubiła czuć się tak bardzo niepewnie.

Na całe szczęście, drzwi windy właśnie się otworzyły, pozwalając Indze uciec od sportowca i jego niewygodnych przypuszczeń.

- No cóż, w takim razie jeszcze raz dzięki za wskazanie drogi – uśmiechnęła się lekko. – Na razie.

- Do zobaczenia.

Brązowooka zatrzymała się i popatrzyła na Rouziera.

- Raczej wątpię, że się jeszcze spotkamy – stwierdziła pobłażliwie.

- A ja jestem przekonany, że tak – powiedział z niezwykłą pewnością siebie. – To jest Sekret.

Dziewczyna spojrzała na niego jak na idiotę. Nie miała pojęcia o czym mówi brunet.

- To jest co? – zapytała zdezorientowana.

Atakujący uśmiechnął się tajemniczo.

- Do zobaczenia – powtórzył i odszedł, pozostawiając blondynkę z mętlikiem w głowie.

***

Kiedy kilka godzin Inga roztrząsała całą wizytę w hali Azoty, wciąż nie wiedziała jak ocenić Antonina. Z jednej strony pociągała ją jego fizyczność. Nie ulegało wątpliwości, że się jej podobał. Już rok temu, gdy obserwowała Francuza w kędzierzyńskim zespole, zauważyła, że jest on przystojny. Dzisiejszy widok roznegliżowanego siatkarza tylko utwierdził ją w tym przekonaniu. Z drugiej jednak strony, trudno było jej określić jego charakter. Brunet okazał się zaskakująco bezpośredni i wygadany. To dobrze, bo dziewczyna lubiła takie silne osobowości, ale ani trochę nie podobało się jej, że Rouzier z taką łatwością potrafił zneutralizować jej pewność siebie. Nie czuła się komfortowo w takich sytuacjach. Chłopak pozostawał dla niej zagadką, choć nie żałowała, że doszło do tego spotkania. Zawsze to jakaś nauka na przyszłość.

***

Wtorkowego wieczoru Wiśniewscy gościli w swoim mieszkaniu Zbyszka z jego dziewczyną. Roksana ubrała się w fioletową spódnicę oraz luźną, białą bluzkę. Dodatkowo założyła też czarny pasek i apaszkę. <STRÓJ> Lili, która właśnie opowiadała o swoich studiach, miała na sobie dżinsowe szorty oraz różowo niebieską koszulkę z kołnierzykiem. <STRÓJ>

- …więc generalnie okazało się, że my jako kryminalistyka jesteśmy połączeni ze studentami prawa. Przez pierwsze trzy lata będę studiować prawo, potem muszę zdać egzamin, a później dalej będę chodzić na wszystkie zajęcia z prawa i dodatkowe zajęcia z normalnej kryminalistyki. Przecież ja nie dam rady! – jęknęła. – Ja chciałam się uczyć kryminalistyki z dodatkiem prawa, a nie na odwrót. Wywalą mnie stamtąd po pierwszych ćwiczeniach.

- Ona chce wpierdol – westchnął Łukasz.  Może wy jej jakoś przemówicie do rozumu. Od kiedy się o tym dowiedziała, odwala mi panikę dwadzieścia cztery godziny na dobę. 

Jak tam Wam mija koniec świata? :D 
A tak na poważnie. Następnym razem spotkamy się już po świętach, więc z ich okazji chciałabym Wam wszystkim życzyć samych udanych prezentów, wiele radości i uśmiechu w ten najpiękniejszy (w mojej opinii) okres w roku, odpoczynku od szkoły i spełnienia najskrytszych marzeń. Wesołych świąt! ;)