61. Pokój przygotowań

Taylor Swift – Sweeter than fiction

Około wpół do pierwszej wszystkie dziewczyny zebrały się w pokoju Ingi i Ilony, aby wspólnie przygotować się na wesele. Na pomysł ten wpadła córka prawników, ale obie blondynki chętnie na niego przystały. Na łóżku leżały już sukienki, a na niewielkim stoliku były rozłożone przeróżne kosmetyki oraz rozgrzana prostownica. Koleżanki praktycznie od razu zabrały się do pracy. Lili zaczęła opowiadać o wydarzeniach wigilijnego wieczoru, kiedy przyznała się bratu do swoich uczuć. Dokładnie opisała jak świąteczna atmosfera, natrętne swatanie jej dziadka oraz prezent od przyjaciela doprowadziły do załamania i jak środkowy znalazł ją zapłakaną w pokoju tylko dlatego, że zapomniała wziąć ze sobą telefon.

- Łukasz był tym wszystkim nieco zaskoczony. On nawet nie wiedział jak to skomentować ani jak mnie pocieszyć. Chyba nadal tego nie wie, ale wcale go za to nie obwiniam. W mojej sytuacji nie ma żadnych pozytywnych aspektów, więc wolę, żeby on milczał niż rzucał pustymi hasłami, które nic nie wnoszą.

- No dobra, ale on był zły, że tak długo kłamałaś? – spytała Witaszek.

- Nie, myślę, że nie – odpowiedziała zielonooka. – On się nawet nie skrzywił, kiedy mówiłam mu, że wy o wszystkim wiecie. Ja cieszę się, że mu powiedziałam. To udawanie cały czas, że nie dzieje się nic strasznego, było męczące. Dopiero teraz to widzę, gdy już nie muszę tego robić. Mam tylko nadzieję, że nie będę tego żałować.

- Ja z nim rozmawiałam – odezwała się młoda matka. – Próbowałam mu wytłumaczyć, że trochę niepotrzebnie się aż tak zamartwia. I wydaje mi się, że on to zrozumiał.

- Naprawdę wstawiłaś się za mną? – zdziwiła się Wiśniewska. – Dzięki!

- Jestem trochę nie w temacie – poskarżyła się Inga. – O czym wy mówicie?

Blondynka opisała jej ostatnie zachowanie brata – podejrzliwe spojrzenia w stronę Zbyszka, które zauważyła także niebieskooka.

- Oj tam, chyba już nie masz się czym przejmować – zbagatelizowała córka prawników. – Skoro Ilona gadała z Wiśnią i twierdzi, że zdołała go przekonać, to jest po sprawie.

- Nie o to chodzi – zaprzeczyła dziewczyna. – Ja pogodziłam się z Łukaszem…

- Serio? – wpadła jej w słowo Szarek. – To dobrze, bo było mi mega głupio, że się przeze mnie pokłóciliście.

- Daj spokój. Może nawet wyszło na plus, biorąc pod uwagę, ze rozmawiałaś z nim o mnie. Tylko, że nie wiem czy to zdoła go powstrzymać. Ja się poważnie obawiam, że Łukasz zrobi coś Zibiemu.

- Co?!

- Nie przesadzaj, przecież Wiśnia nie pobije się ze Zbyszkiem – machnęła ręką Witaszek.

- No właśnie nie byłabym tego taka pewna – westchnęła Lili. – Pamiętasz jak przypomniałaś mi dzisiaj, że będziemy się wspólnie szykować? – zwróciła się do brązowookiej. – Gdy zostaliśmy z Zibim sami, w niego coś wstąpiło. Warknął na mnie z prawdziwą agresją, mówiąc, że ma nadzieję, że moja sukienka nie ma dekoltu do pępka tak jak bluzka. Odpyskowałam mu, ale wiecie, i tak zabolały mnie jego słowa. Chyba za szybko uwierzyłam, że wrócił stary, dobry Zbyszek.

Obie blondynki popatrzyły na koleżankę z zaskoczeniem i współczuciem. Chciały ją jakoś pocieszyć, ale zielonooka pospiesznie kontynuowała swój monolog, jakby sama nie miała ochoty zatrzymywać się przy tym przykrym wydarzeniu.

- No w każdym razie ja powiedziałam Łukaszowi. Przez chwilę myślałam, żeby go okłamać, ale on widział, że coś jest nie w porządku. Nie mogłam go skazać na domysłu, bo to byłoby chyba jeszcze gorsze.

- Bardzo się zdenerwował? – zapytała Ilona.

- „Bardzo” to mało powiedziane. On wpadł w furię.

- Wcale się nie dziwię – rzuciła córka prawników. – Sama najchętniej skopałabym mu dupsko.

- Ja też – poparła ją przyjaciółka. – On jest kretynem.

- Wiecie, najgorsze jest to, że do tej pory wszystko szło dobrze. Chujowo, że akurat przed samym weselem musiał mu wrócić ten zły humor. Mam nadzieję, że zdołam jakoś to przetrwać, bo jest już za późno na odwrót. Jeśli będzie bardzo źle, to po prostu wyjdę z tej imprezy – przyznała Wiśniewska. – A teraz pogadajmy o czymś wesołym. Nie chcę martwić się na zapas. Albo się rozpłakać.

***

Atakujący wszedł do pokoju Wiśniewskich jak do własnego mieszkania. Chłopak posłał mu groźne spojrzenie, które umknęło uwagi przyjaciela.

- Gdzie one są? – zapytał z wyrzutem brunet. – Wiesz, że za dziesięć minut musimy stąd wyjść, żeby zdążyć do kościoła na ślub?

Łukasz już miał powiedzieć, że robienie się na bóstwo zajmuje dużo czasu, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Jego siostra na pewno nie byłaby z tego zadowolona, a siatkarz nie chciał po raz kolejny nadwyrężać jej zaufania, choć musiał przyznać, że teraz przychodziło mu to najtrudniej. O ile wcześniej po prostu niepokoił się całą sytuacją, to obecnie był zwyczajnie na Zbyszka wściekły. Jak on śmiał tak bezczelnie odezwać się do Lili?! Blondyn żałował, że nie ma przy nim Ilony, która ścisnęłaby jego dłoń, tak samo jak w autokarze, próbując go uspokoić. Zamiast tego chłopak sam sobie nakazał opanowanie.

- Spoko, pójdę je pospieszyć – stwierdził, uśmiechając się do kolegi.

***

Zgodnie z prośbą Wiśniewskiej dziewczyny zmieniły kierunek swojej rozmowy, poruszając bardziej radosne tematy, dzięki czemu niespełna godzinę później zielonooka tryskała dobrym humorem i wspólnie żartowała z koleżankami. Blondynki pochłonięte pracą kompletnie straciły poczucie czasu. Dopiero nieśmiałe pukanie do drzwi przywróciło je do rzeczywistości.

- Lilka? – odezwał się środkowy, chcąc wejść do środka. – Wiesz, że…

Jego siostra z prostownicą w ręce odwróciła się w jego stronę, rzucając mu ostre spojrzenie.

- Wyjdź, Łukasz – poprosiła.

- Ale za dziesięć minut…

- Wynocha! – warknęła.

Zrezygnowany chłopak wycofał się z pokoju.

- Zostało nam tylko dziesięć minut? – zaniepokoiła się Ilona.

- Tak – potwierdziła Wiśniewska, zerkając na zegarek. – I tak prawie kończymy. A nawet jeśli nie, to się spóźnimy. On jeszcze będzie dziękować, że musiał tyle na ciebie czekać.

Kilkanaście minut później blondynki były wreszcie gotowe. Przyjaciółki opuściły pomieszczenie z niemym pytaniem, które nurtowało każdą z nich: jak siatkarze zareagują na ich wygląd.

Młoda matka z zaskoczeniem zauważyła, że wcale nie jest aż tak bardzo skrępowana. Oczywiście, nie pozbyła się nieśmiałości, ale czuła się bardzo… kobieco. Właśnie to drugie przeważało w jej myślach. Wszystkie przygotowania, makijaż i fryzura wykonana przez obie dziewczyny zbudowały w niej prawdziwą pewność siebie. Szarek musiała przyznać, że miło było dla odmiany niczego się nie bać. Tego uczucia nie zepsuło nawet założenie kreacji, którą kupiła przecież dzięki namowom Ingi. Ilona ubrała się w beżową sukienkę zakrywającą koronką cały dekolt. Kreacja sięgała jej jednak jedynie do połowy ud. <STRÓJ> Spojrzenie Łukasza, które uważnie zlustrowało całą jej sylwetkę – od stóp po czubek głowy – i nieco dłużej zatrzymało się na jej nogach, paradoksalnie zamiast zrujnować jej świeżo nabytą pewność siebie, tylko ją wzmocniło.

- Ślicznie wyglądasz – uśmiechnął się, a w jego oczach malował się zachwyt.

- Dziękuję – odwzajemniła gest.

Tymczasem Antek ostrożnie podszedł do córki prawników, która miała na sobie czarną sukienkę obszytą jasnoróżową koronką. Ubranie podobnie jak u jej przyjaciółki całkowicie zakrywało dekolt, lecz odkrywało nogi. W ręce trzymała czarną kopertówkę. <STRÓJ>

Francuz wyciągnął palec i lekko dźgnął Witaszek w ramię.

- Co ty robisz? – zapytała blondynka, patrząc na niego jak na idiotę.

- Sprawdzam czy się nie rozpadniesz – wyjaśnił. – Tak długo się szykowałaś, że nie chciałbym tego zepsuć.

Brązowooka nie wiedziała czy ma się zaśmiać, czy zwyzywać go od debili. Zanim podjęła jakąkolwiek decyzję, chłopak pochylił się nad jej ręką. Inga najpierw poczuła kujący zarost dotykający ją w łopatkę, a po chwili usta całujące ją w ramię. Po jej plecach przeszły ciarki, a na ręce pojawiła się gęsia skórka.

- Podoba mi się ten efekt końcowy – przyznał.

Lili ubrała się w pąsową sukienkę o niezbyt głębokim dekolcie. Tuż pod biustem umieszczony był pasek poniżej którego kreacja została rozkloszowana, sięgając do połowy ud. Wiśniewska założyła także kolczyki, które dostała od atakującego na Boże Narodzenie oraz elegancki zegarek. <STRÓJ> Bartman chwycił nadgarstek dziewczyny, sprawdzając godzinę.

- Osiem minut spóźnienia – powiedział z wyrzutem, a zielonooka nie potrafiła określić ile jest w nim udawanego oburzenia i ile prawdziwego zniecierpliwienia.

- Oj tam, to wcale nie jest tak dużo – zbagatelizowała.

Zbyszek uśmiechnął się. Blondynka bezgłośnie odetchnęła z ulgą, wiedząc, że przyjaciel nie jest na nią zły za tamtą ostrą wymianę zdań. Co prawda to on pierwszy na nią naskoczył, ale dla Lili liczyło się tylko to, że sportowiec nie miał zamiaru sprawiać jej dalszych przykrości. Chwilowo postanowiła nie zastanawiać się nad jego pochmurną aurą, bo pomimo uśmiechu doskonale ją wyczuwała. 

Droga Daisy i pani Jastrzębska - mam nadzieję, że jesteście zadowolone :D Daisy - wybacz, ale chyba nie myślałaś, że zdradzę Ci największy sekret tego momentu opowiadania? xD Przyznaj, że mój podstęp był całkiem sprytny i satysfakcjonujący obie strony :D

A do całej reszty - za tydzień przechodzimy już naprawdę do ślubu i wesela, mam nadzieję, że się cieszycie :3