58. Poświąteczne spotkania

Maroon 5 – Misery

Choć siatkarze Zaksy otrzymali przerwę świąteczną, w drugi dzień świąt musieli pojawić się na popołudniowym treningu. Wiśniewscy wrócili więc do Kędzierzyna w środę. Ledwo co się rozpakowali, a Łukasz pojechał na halę. Jego siostra ubrana w szare dresowe spodnie oraz bluzę w poprzeczne żółte paski rozwaliła się na kanapie, oglądając jakąś świąteczną komedię. <STRÓJ>

Po skończonych zajęciach chłopak pojawił się w mieszkaniu około czternastej. Nie był jednak sam.

- Lilka, przyprowadziłem kogoś ze sobą – oznajmił, gdy tylko zamknął za sobą drzwi.

Zaciekawiona blondynka weszła do przedpokoju i poczuła, że zapada się w sobie ze wstydu. Nie miała pojęcia skąd wzięło się to zupełnie irracjonalne uczucie. Przecież jej przyjaciel wiele razy widział ją w dresie i nigdy jej to nie ruszało. Czemu więc tym razem zrobiło się jej głupio?

- Myślałam, że spotkałeś Ilonę – przyznała, próbując zepchnąć w kąt swoje emocje.

- Nie, Ilona wyjechała na święta do rodziny i wraca dopiero jutro, więc zobaczymy się w sobotę – wyjaśnił środkowy.

- A ja myślałem, że się ucieszysz na mój widok – wtrącił Zbyszek z urażoną miną.

- Ależ cieszę się, Gadający Ośle! – zapewniła zielonooka.

- Zapomniałaś o kilku przymiotnikach – zauważył, odwieszając kurtkę.

Brunet podszedł do niej i przytulił na przywitanie. Obejmując Wiśniewską w talii, część jej bluzy podwinęła się w górę, sprawiając, że prawa dłoń chłopaka wylądowała na nagim ciele. Lili nie wiedziała jakim cudem udało się jej nie zadrżeć jak liść osiki. Zamiast tego poczuła jak na ramionach pojawia się gęsia skórka. Jak najszybciej przysunęła się do przyjaciela, nie pozwalając by zauważył on wyraz jej twarzy. Wszystkie myśli zielonookiej skupiły się na tym jednym miejscu, gdzie jego ręka stykała się z jej skórą.

Głos przyjaciela, który jeszcze raz życzył jej wesołych świąt, zbyt szybko przywołał ją do rzeczywistości. Blondynka uniosła wzrok, napotykając spojrzenie swojego brata. Łukasz był chyba nieco zdezorientowany, a dziewczyna przez chwilę żałowała, że nie umie z nim porozumieć się telepatycznie.

- I mam nadzieję, że podobał ci się mój prezent – zakończył Bartman, odrywając się od Lili. Nic nie wskazywało na to, że sportowiec w jakiś sposób odczuł ten bezpośredni dotyk. Może nawet go nie zauważył.

- Tak, prezent był cudowny! – zapewniła z entuzjazmem.

Zielonooka dostała od niego maskotkę – Osła ze Shreka – dokładnie tego, na cześć którego ostatnio przezywała Zbyszka, oraz śliczne kolczyki, które miała zamiar założyć w sobotę, na wesele Hani i Marcina.

- To dobrze – uśmiechnął się zadowolony.

***

Zbyszek siedział u Wiśniewskich ponad trzy godziny. Przyjaciele spędzili ten czas w bardzo miłej atmosferze wypełnionej żartami, wzajemnymi docinkami i rozmowami. Ku zaskoczeniu blondynki, zawodnik ani razu nie zadał jej niewygodnego pytania ani nie rzucał komentarzami, które mogłyby sprawić jej przykrość. Lili czuła się jak za starych, dobrych czasów, kiedy Bartman był tylko jej przyjacielem. Co ważniejsze, działo się tak nie dlatego, że pozbyła się czy zapomniała o swojej miłości, ale dlatego, że sam chłopak zachowywał się całkowicie normalnie – tak jak przed swoim zerwaniem z Roksaną. Lili miała nadzieję, że ta zmiana nie jest tylko chwilowa. Atakujący w swojej „starej” postaci o wiele bardziej jej odpowiadał. Tak łatwiej było przebywać w jego towarzystwie, zwłaszcza, gdy skrycie się w nim podkochiwała. To wszystko nie zmieniało jednak faktu, że musiała porozmawiać ze swoim bratem.

- Łukasz, ty nie możesz tak się przejmować – powiedziała bez ogródek. – Nie możesz się na mnie patrzeć jak na bombę z opóźnionym zapłonem.

- Nie patrzę tak na ciebie – zaprotestował blondyn.

- Widziałam twój wzrok, kiedy Zibi przytulił mnie na powitanie. Wyglądałeś jakbyś odliczał sekundy do detonacji.

Chłopak westchnął zrezygnowany.

- Po prostu się o ciebie martwię. Gdy on cię przytulił, nie wiedziałem czy powinienem to jak najszybciej przerwać, żebyś nie cierpiała przez waszą pozorną bliskość czy może usunąć się w cień, żebyś się nacieszyła choć przez chwilę.

- Właśnie o tym mówię. Ja… dziękuję ci za troskę. Cieszę się, że nie muszę przed tobą nic ukrywać, ale powinieneś zachowywać się jak zwykle. Tak jakbym tylko się z nim przyjaźniła. Musisz udawać, tak samo jak ja.

***

Inga ubrana w szarą tunikę, czarne leginsy, ciemny płaszczyk oraz czarne, sportowe buty w zasadzie ucieszyła się na widok Francuza, choć oczywiście nigdy by się mu do tego nie przyznała. <STRÓJ> Kiedy brunet krótko i czule pocałował ją w usta, serce dziewczyny zabiło nieco szybciej.

- Jak tam samopoczucie w ten szczególny dzień? – zagadnął.

- Szczególny? – powtórzyła lekko zdezorientowana.

- Przez minione trzy dni cała rodzina pytała cię pewnie czy masz chłopaka i z kim cały czas esemesujesz. A już jutro idziemy na wesele i znowu wszyscy będą o mnie pytać.

Córka prawników prychnęła lekceważąco.

- I sugerujesz, że co? Tylko dobrze się zastanów nad odpowiedzią. Chyba pamiętasz naszą umowę?

Po twarzy Rouziera przemknął ledwo zauważalny cień.

- To, że nie rozmawiamy o uczuciach? – upewnił się. – Jasne, że pamiętam. Twierdzę tylko, że to musi być ciekawe, tyle o mnie opowiadać.

- Nikomu o tobie nie opowiadałam.

- Nie chciałaś się pochwalić, że znasz siatkarza Zaksy?

- Ależ się pochwaliłam! – zapewniła brązowooka. – Moja rodzina jest zachwycona, że poznałam Wiśnię i Zibiego.

- Ciekawe czy będziesz taka mądra jutro – powiedział urażony. – Jak będziesz się bać ciemności, nawet nie myśl, że wskoczysz mi do łóżka.

- Wiem, że o tym marzysz, ale niestety boję się ciemności pod gołym niebem, a nie tej panującej w pokoju.

- Szkoda.

Blondynka popatrzyła na smutna minę atakującego. Nie potrafiła ocenić ile jest w niej udawania, a ile szczerości. Witaszek pogłaskała go po policzku.

- Nie martw się, Antoś. Jakaś napalona małolata na pewno pozwoli się zaciągnąć do łóżka – pocieszyła go.

- Naprawdę tak bardzo chcesz się wkurzać? Przecież trafiłby cię szlag z zazdrości.

- Nie bądź śmieszny, chyba nie sądzisz, że mogłabym być o ciebie zazdrosna? – parsknęła śmiechem.

- W zasadzie to tak, właśnie tak sądzę. A wiesz czemu?

- Umieram z ciekawości! – rzuciła sarkastycznie.

- Pamiętasz jak po meczu ze Skrą powiedziałem, że muszę podziękować mojej najwierniejszej fance? – zapytał. – O mało mnie wtedy nie rozerwałaś na strzępy.

- Coś sobie ubzdurałeś – zaprzeczyła dziewczyna, zdecydowanie zbyt gorączkowo.

- Kiedy się okazało, że mówiłem o tobie, od razu się rozanieliłaś.

- Świetna bajeczka – odparowała Inga, ale nawet w jej uszach zabrzmiało to słabo. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Francuz ma rację i to ją upokarzało. A może zawstydzało. Nie potrafiła sprecyzować swoich aktualnych uczuć.

- Broń się ile chcesz, ale wiem, że mam rację – wzruszył ramionami. – Zgrywasz taką twardą sztukę, lecz strasznie łatwo cię przejrzeć.

Brunet ją objął.

- Nie martw się, to nie jest nic złego.

Córka prawników najchętniej odsunęłaby się od atakującego na co najmniej trzy metry. Wiedziała jednak, że takim zachowaniem jedynie potwierdziłabym jego teorię. W zasadzie, cokolwiek by nie uczyniła, utwierdziłaby Antonina w przekonaniu, że ma rację. Tak przynajmniej się jej wydawało. Zdecydowała się na rozwiązanie, do którego jeszcze nigdy się nie uciekała.

Witaszek przytuliła się do chłopaka, a następnie przeczesała palcami jego włosy. Na policzku złożyła mu krótki pocałunek.

- Jestem z ciebie taka dumna! – wymruczała, składając na jego twarzy kolejne buziaki. – Tak dobrze mnie znasz, mimo, że tak krótko. Zawsze marzyłam, żeby spotkać kogoś takiego jak ty. Mój ty psychologu.

Blondynka bezceremonialnie wpiła się w jego usta. Niemal od razu pogłębiła pocałunek, na co Rouzier odpowiedział równie zachłannie. Ich wzajemna namiętność nie trwała zbyt długo, ale wystarczyła, by zarówno dziewczynie jak i chłopakowi przebiegł dreszcz wzdłuż kręgosłupa, a na policzki wystąpiły rumieńce. 

Tak bardzo chce mi się wracać na uczelnię, że aż wcale ;-;