50. Rozmowa z rodzicami

Trey Songz – Can’t be friends

Lili niezbyt poważnie potraktowała groźbę przyjaciela jakoby mieli się z niej ponabijać. No bo co mogło być gorszego od trzymania w domu tomiku wierszy niezbyt utalentowanej pisarki skupiającej się na erotykach? Kiedy brunet usiadł obok niej z laptopem na kolanach, Wiśniewska posłała mu pełne politowania spojrzenie.

- Chcesz znaleźć na mnie jakiegoś haka przeglądając internety? – zakpiła.

- No czemu nie? Może w imienniku znajdzie się coś upokarzającego.

- Jesteś zdesperowany – wyśmiała go.  – Dawaj ten imiennik, chętnie poczytam coś odmóżdżającego.

Oboje pochylili się nad monitorem. Atakujący kliknął pierwszy lepszy link z brzegu.

- Zdrobnienia imienia Lilianna – powiedział. – Lilianka, Lilianusia, Lilianeczka, Lilianiuńka, Lianusia… O matko, nigdy nie proś, żebym cię tak nazywał. Urocze są te zdrobnienia, ale szybciej sobie połamię język niż prawidłowo wymówię to słowo.

Dziewczyna popatrzyła na niego szczerze zażenowana.

- Wcale nie miałam zamiaru cię prosić. I te zdrobnienia wcale nie są urocze, tylko okropne.

- Lilianiuńka – mruknął Bartman.  – Według mnie brzmi słodko.

Nie wiedzieć czemu blondynce nagle zrobiło się bardzo nieswojo. Gdzieś w okolicy karku poczuła mrowienie, a jej serce jakby na chwilę przestało bić, wypełniając klatkę piersiową pustką. W tonie chłopaka, gdy wymawiał jej imię, było coś takiego, że zapragnęła wykonać w jego stronę jakiś gest. Jakikolwiek najdrobniejszy gest. Nawet zwykłe uściśnięcie ręki. Chyba powinna się od niego odsunąć. Całe szczęście, że Zbyszek przeszukiwał już tekst, aby znaleźć kolejne ciekawostki i nie zwracał na nią uwagi.

- Ooo! – ożywił się. – Liczba imienia Lilianna wynosi dziewięć.

- No i co z tego?

- Ja gram z dziewiątką. Miły zbieg okoliczności.

Zielonooka wzruszyła ramionami.

- „Związek partnerski dla osób noszących imię Lilianna” – przeczytał brunet – „to przede wszystkim symbioza na poziomie duchowym. Lilianna kocha szczerze i do końca”. Ojej! Czyli jednak byś mnie kochała.

- Słucham? – w myśli Wiśniewskiej wkradła się panika.

- Pamiętasz, na naszej domówce pytałem się ciebie czy mogłabyś przestać mnie kochać.

Takiego pytania nie da się zapomnieć, pomyślała sarkastycznie.

- Podobno kochasz szczerze i do końca, więc… - siatkarz zwiesił głos, wbijając w przyjaciółkę ciężkie spojrzenie.

Dziewczyna całkiem poważnie zastanawiała się czy bardziej ma ochotę zapaść się w sobie, czy może w jakiś sposób uszkodzić bruneta. Z jednej strony bała się, że przez takie drążenie tematu Bartman odkryje prawdę. Z drugiej zaczynało ją wkurzać takie zachowanie. Zresztą, nie pierwszy raz dzisiaj. Nie wiedziała co się z nim dzieje, ale Zbyszek wpadał w bardzo dziwne nastroje.

- …więc jeśli wierzysz w horoskopy, to rozwiązaliśmy ten porąbany problem. Co oznacza, że już nie musimy do niego wracać.

***

Ilona ubrana w czarne leginsy oraz białą bluzę z kapturem zbierała w sobie wszelkie pokłady motywacji. <STRÓJ> W końcu niepewnym krokiem weszła do małej kuchni, gdzie jej rodzicielka właśnie robiła sobie herbatę. Dziewczyna usiadła na krześle, nerwowo bawiąc się leżącą na stole butelką.

- Mamo, muszę ci coś powiedzieć – odezwała się nieśmiało niebieskooka.

Łyżeczka z brzdękiem obiła się o krawędzie kubka. Kobieta odwróciła się, patrząc na córkę z przestrachem.

- Stało się coś złego? – zapytała w taki sposób jakby wcale nie chciała znać odpowiedzi.

- Nie – zaprzeczyła szybko córka. – Dla odmiany chodzi o coś dobrego – uśmiechnęła się.

Na twarzy pani Szarek odmalowała się ulga, a po chwili zaciekawienie.

- Dobrze, że Natka już śpi, więc opowiesz nam wszystko na spokojnie – stwierdziła. – Bo chyba tata też może usłyszeć o co chodzi, prawda?

Blondynka skinęła głową. Idąc za swoją mamą do salonu, zastanawiała się od czego w ogóle zacząć i jak przedstawić tą historię, żeby rodzice zrozumieli powagę sytuacji, a jednocześnie nie zaczęli wyobrażać sobie nie wiadomo czego. Kiedy oboje wbili w nią wyczekujące spojrzenia, nagle pomyślała, że może postąpiła zbyt pochopnie. Teraz jednak było już za późno.

- Kojarzycie Lili, no nie? Moją koleżankę ze studiów. Ona też mieszka w Kędzierzynie.

- Jasne, że tak – potwierdził pan Szarek.

- Chodzi o jej brata – wyznała młoda matka, oblewając się rumieńcem. – Ja… ja się z nim spotykam.

Ilona zerknęła na swoich rodziców. Oboje mieli zaskoczone miny. Przez parę bardzo niezręcznych sekund w ogóle nie skomentowali wyznania swojej córki. Mowa powróciła im w tym samym momencie.

- Ufasz mu? – zadał pytanie jej ojciec.

- Zależy ci na nim? – odezwała się jednocześnie kobieta.

- Ufam mu – niebieskooka zdecydowała się najpierw odpowiedzieć tacie. – Teraz już tak. Ale ja bardzo długo się do niego przekonywałam. My poznaliśmy się na początku października, a w zasadzie dopiero pod koniec listopada poczułam, że mogę mu zaufać. W sensie, wiecie, dałam mu taki mały kredyt. A później stopniowo się do niego przekonywałam. Słuchajcie, ja zdaję sobie sprawę, że jesteście sceptycznie nastawieni – dziewczyna popatrzyła na dwójkę dorosłych. – W końcu już raz zaufałam kompletnie niewłaściwej osobie, lecz teraz jest inaczej, naprawdę. Może będziecie bardziej uspokojeni, jeśli powiem, że Inga też mu ufa? Inga miała do niego zaufanie od samego początku, więc…

- Ilona – przerwał jej pan Szarek. – Ja cię nie zapytałem dlatego, że nie wierzę w twój osąd. Chciałem tylko wiedzieć, czy jesteś go pewna. Opinia Ingi rzeczywiście jest dla mnie jakimś uspokojeniem, ale twoje wcześniejsze słowa uspokoiły mnie o wiele bardziej. Skoro ten chłopak przez dobre dwa miesiące musiał pracować na twoje zaufanie i ostatecznie się mu to udało, to chyba najlepszy dowód na to, że jest w porządku.

Blondynka uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, a następnie przeniosła wzrok na swoją mamę.

- Zależy mi na nim – przyznała. – Tylko, że nie mówiłam mu jeszcze o natce. I nie chcę na razie tego robić. Chyba jest jeszcze za wcześnie.

- Ale jesteś z nim szczęśliwa? – upewniła się kobieta. – I wszystko jest dobrze?

- Tak – potwierdziła z błyszczącymi oczami. – Jest bardzo dobrze.

- Jak on się w ogóle nazywa? – zainteresował się jej tata.

- Łukasz Wiśniewski – dziewczyna po raz pierwszy śmiało popatrzyła na swoich rodziców, ciekawa ich reakcji.

- To tak samo jak ten jeden z twojej Zaksy, prawda? – pani Szarek zmarszczyła brwi.

- Prawda – kiwnęła głową. – Tak właściwie to właśnie o niego chodzi.

- No proszę – odezwał się jej ojciec. – Ilona nie dość, że wyrwała chłopaka, to jeszcze siatkarza!

***

- Cześć, Lilianusia! – odezwał się brunet.

Wiśniewska ubrana w ciemne dżinsy, czarny golf oraz puchową kurtkę w cętki posłała mu piorunujące spojrzenie. <STRÓJ> Dziewczyna wybrała się właśnie na nocny spacer z Bartmanem i swoim bratem, którego ewidentnie zaskoczył sposób, w jaki chłopak powitał się ze swoją przyjaciółką.

- Chcecie mi o czymś powiedzieć? – zapytał z rozbawieniem.

- Tak! – przejęła inicjatywę zielonooka. – Wiedziałeś, że Zibi czyta wier…

Dalsza część jej wypowiedzi została zagłuszona przez rękę atakującego, który przyłożył dłoń do ust blondynki, nie pozwalając, by zdradziła ona jego wstydliwy sekret. W tym geście nie byłoby nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że Zbyszek częściowo obejmował i przytulał do siebie dziewczynę. A takie sytuacje działały bardzo drażniąco na zmysły Lili. Dziewczyna najchętniej odskoczyłaby od niego na kilka metrów. Lub ewentualnie mocniej się w niego wtuliła.

Tylko, że żadna z tych opcji nie wchodziła w grę. Takie zachowanie momentalnie wzbudziłoby podejrzenia. Zielonooką uderzyła myśl, że może już nie potrafi przyjaźnić się ze Zbyszkiem. Zawsze traktowali się przecież bezpośrednio – uściski, buziaki w policzek czy jakikolwiek inny kontakt fizyczny nie stanowił dla nich problemu ani źródła dodatkowych emocji. To nie miało dla niej żadnego znaczenia dopóki się w nim nie zakochała. Teraz nie potrafiła reagować na jego gesty tak samo naturalnie jak dawniej. Każdy jego dotyk wywoływał mieszankę strachu i radości. Może byłoby lepiej gdyby po prostu przyznała się do swoich uczuć i zakończyła ich znajomość?

Tymczasem jednak zawodnik puścił ją wolno. Blondynka odsunęła się od niego z niemym westchnieniem ulgi.

- Ty naprawdę jesteś irytującym osłem – wytknęła Bartmanowi. 

Nie wiem co napisać, więc po prostu życzę Wam wesołych świąt!