28. Say my name

Pink  feat. Nate Ruess– Just give me a reason

Ilona ubrana w jasne dżinsy, białą koszulkę i czarną bluzę z kapturem, pocałowała swoją córkę. <STRÓJ>

- Masz być posłuszna babci i dziadkowi – pouczyła ją.

- Wiem, mamuś.

Blondynka zerknęła na swoich rodziców. Szczerze mówiąc, liczyła na to, że w ostatniej chwili się rozmyślą, odmawiając opieki nad wnuczką, dzięki czemu mogłaby się wykręcić od tego idiotycznego wspólnego kibicowania u Lili i jej brata. Uśmiech jej ojca skutecznie jednak rozwiał te złudzenia.

- Baw się dobrze – poradził.

- I kibicuj mocno – dodała pani Szarek.

***

Wiśniewska, która miała na sobie dżinsy oraz fioletową bluzkę z rękawami trzy czwarte, odłożyła telefon na półkę. <STRÓJ>

- Coś się stało? – zapytał Łukasz.

- Roksany nie będzie – powiedziała. – Właśnie do mnie zdzwoniła i mówiła, że źle się czuje.

- Szkoda. Ale Ilona z Ingą przyjdą, no nie?

***

- Co tam? Próbowałaś wymyślić coś, żeby się wykręcić w ostatniej chwili? – odezwała się córka prawników.

Dziewczyna założyła dżinsy, czerwony top i sweter w poprzeczne kolorowe paski. <STRÓJ>

- Tak, ale nie udało się – przyznała bez ogródek jej przyjaciółka.

- No i całe szczęście! Nie wybaczyłabym ci tego.

- I nie pozwoliłabyś zapomnieć – stwierdziła. – Dobrze o tym wiem.

- Oj zobaczysz, będzie fajnie – obiecała Witaszek. – Wyobraź sobie tą radość, gdy Zaksa wygra i wszyscy rzucimy się sobie w ramiona. Osobny przytulas ze mną, Lili, Wiśnią…

Na ustach blondynki malował się uśmiech. Ilona obrzuciła ją morderczym wzrokiem.

- Nieprawda, kretynko! – zaprzeczyła gorąco. – Skończ z tymi aluzjami, bo wyskoczę z tego auta, przysięgam!

***

Powinna się tego spodziewać. Zarówno po nim, jak i po niej. Gdyby tylko była trochę bardziej zapobiegliwa, poważnie porozmawiałaby z Ingą. Teraz mogła co najwyżej posyłać jej wściekłe spojrzenia.

Najpierw on przywitał się tym swoim głupim „cześć Ilona”. A potem… Potem Witaszek przekroczyła wszelkie granice.

Obie przyjaciółki weszły do salonu, aby zając najlepsze dla siebie miejsca. W tym samym czasie rodzeństwo przygotowywało dla swoich gości napoje. Po paru minutach do dziewczyn dołączyła zielonooka, siadając obok nich na trzyosobowej kanapie.

- Lili… - odezwała się w udawaną niepewnością córka prawników. Mogłaby przesiąść się na fotel, czy to jest miejsce Łukasza?

- Nie, no co ty – żachnęła blondynka. – Siadaj gdzie chcesz.

Ostatecznie Łukasz zajął miejsce obok niebieskookiej. Ani trochę się jej to nie podobało. Nie czuła się swobodnie, będąc tak blisko niego. Na szczęście mecz się właśnie zaczynał i mogła skupić się na jego oglądaniu.

Niestety, Zaksa przegrała pierwszego seta. Korzystając z przerwy, Inga wyszła do łazienki. Wiśniewska stwierdziła natomiast, że musi sobie zrobić jeszcze jedną kawę.

Ilona z lekkim przerażeniem obserwowała oddalające się plecy koleżanki. Chociaż nie. Nie lekkim. Z ogromnym. Olbrzymim, przytłaczającym, paraliżującym przerażeniem patrzyła, jak Lili wychodzi z pokoju, zostawiając ją samą ze swoim bratem. Kurde.

Blondynka spuściła głowę przyglądając się swoim stopom, zupełnie, jakby skakały po nich małe krasnoludki. Jednocześnie modliła się, żeby dziewczyna jak najszybciej do nich wróciła, choć dobrze wiedziała, że tak się nie stanie. Wręcz przeciwnie – kilka minut będzie się dłużyć w nieskończoność. Milczącą, krępującą nieskończoność.

Nie czuła się przy nim swobodnie. Jak ognia unikała jego obecności, nie wspominając już o sytuacji, kiedy zostaliby sami. No i  w końcu się jej to nie udało. Nie wiedziała czemu on tak na nią działa. Owsze, nie lubiła towarzystwa chłopaków, ale z nim było jeszcze gorzej. Nie dość, że czuła się skrępowana i niepewna, to jeszcze zawstydzona do granic możliwości, a wszystkie jej mięśnie napinały się w oczekiwaniu na… No właśnie, na co? Na atak? Nie, bo miała pewność, że on nie zrobi nic wbrew jej woli. To uczucie nie należało do jej ulubionych. Nie umiała go zidentyfikować. A z zasady wolała mieć jasność w każdym aspekcie swojego życia.

Gdy tak myślała o swoich emocjach, wbijając wzrok w czubki swoich palców, usłyszała nagle pytanie. Pytanie, które swoją treścią sprawiło, że dostała gęsiej skórki, a półtonem, którym zostało wypowiedziane, wywołało dreszcz wzdłuż kręgosłupa.

- Czy ty się mnie boisz?

- Co? – rzuciła szczerze zdziwiona. – Nie, skąd.

Zaskoczył ją. Przecież się go nie bała. Jakkolwiek by nie nazwać jej stosunku wobec brata koleżanki, na pewno nie był to strach.

- Odniosłem takie wrażenie – przyznał się.

- Myliłeś się – powiedziała zdatkowo, nie unosząc wzroku.

- Ale dalej to robisz – stwierdził środkowy, a Ilona czuła na sobie jego spojrzenie. – W ogóle ze mną nie rozmawiasz. Uciekasz oczami. Ty nawet nigdy nie nazwałaś mnie po imieniu.

Dziewczyna musiała się uśmiechnąć. Miał rację we wszystkich tych aspektach prawie nigdy się do niego nie odzywała, a nawet jeśli, to nie można by tego nazwać rozmową. Zawsze kierowała swój wzrok wszędzie, byleby tylko nie spojrzeć mu w twarz. A co do jego imienia… Przecież ona nawet w myślach nazywała go „nim”. Nie sądziła, że jest aż tak dobrym obserwatorem, ale tak, wszystkie jego słowa były prawdą. Zmusiła się do podniesienia głowy.

- Wydaje ci się – spróbowała go przekonać i przez przypadek popatrzyła prosto w jego szaroniebieskie tęczówki. – Masz chyba bujną wyobraźnię, co nie, Łukasz? To u was rodzinne.

Tym razem to on się uśmiechnął. A blondynka już wiedziała. Zrozumiała dokładnie w tym momencie, kiedy pierwszy raz powiedziała na głos jego imię i patrzyła się w jego oczy. W tej jednej chwili wszystko stało się jasne.

Zakochała się w bracie swojej przyjaciółki.

Kurde. A wręcz jasna cholera. Naprawdę się w nim zakochała.

***

Wracając z łazienki, Inga z zaskoczeniem zauważyła, że Wiśniewska urzęduje w kuchni. Szybko wysnuła wniosek, iż jej przyjaciółka musiała zostać z siatkarzem sama. Uśmiechnęła się do siebie. Skoro już posłała Ilonę w chrzest bojowy, podstępem zmuszając ją do siedzenia obok chłopaka, to może warto pójść za ciosem i pozwolić im porozmawiać? Nie wątpiła, że Łukasz coś tam wymyśli. Blondynka weszła do pomieszczenia, nawiązując luźną pogawędkę z Lili. Kiedy razem z koleżanką wróciła do salonu, powitała je cisza, lecz… Córce prawników wystarczył jeden rzut oka na twarz Szarek, aby zorientować się, że coś między nimi zaszło.

***

Jeżeli identyfikacja swoich uczuć względem blondyna miała jej pomóc, to niebieskooka w ogóle nie potrafiła tego dostrzec. Nadal nie wiedziała jak się zachowywać w jego towarzystwie. Nawet jeśli chciałaby z nim o czymś porozmawiać, to nie wiedziała o czym, więc resztę czasu spędzili w milczeniu;. W zasadzie nie przeszkadzała jej ta cisza – mogła przynajmniej jakoś ochłonąć po krótkiej wymianie zdań z Łukaszem.

Na szczęście nie musiała więcej zostawiać z nim sam na sam. Cały mecz skończył się przegraną Zaksy, więc żegnali się w nieco smutnych humorach. Przyjaciółki również się do siebie nie odzywały. Przez całą drogę Ilona biła się z myślami, rozważając wszystkie „za” i „przeciw” opowiedzenia brązowookiej o tej całej sytuacji z Wiśniewskim. Z jednej strony chciała się z  nią podzielić swoim doświadczeniem, a z drugiej nie miała ochoty na wysłuchiwanie komentarzy blondynki o szczęśliwej przyszłości.

Inga w tym samym czasie zastanawiała się czy powinna zapytać Szarek o to, co stało się w salonie. Była tego niesamowicie ciekawa, ale nie chciała być wścibska. Przyjaciółka sama przecież zdecyduje czy zwierzy się córce prawników. Ostatecznie dziewczyna wymyśliła całkiem inne rozwiązanie.

- To kiedy poznasz Natkę z Łukaszem? – spytała, gdy zaparkowała przed blokiem, w którym mieszkała dziewczyna.

- Wiesz co… To chyba nie był najmądrzejszy pomysł. 

 Zostałam nominowana do Liebster Award. JA. Jestem w mega pozytywnym szoku! :) Jeśli interesują Was moje odpowiedzi, zapraszam na moją podstronę.