10. Pocałunek na dworcu

Leona Lewis –Glassheart

Na zajęciach z łaciny nie było żadnej taryfy ulgowej. Drobicz przeprowadził normalne konwersatoria. Tłumaczył łacińską gramatykę, zasady dodawania końcówek i podał zasób podstawowego słownictwa. Mężczyzna też nie skrócił zajęć nawet o minutę. Na niektórych twarzach odbijało się znużenie.

- Lili, może chcesz z nami jeździć autem? – zaproponowała brązowooka. – Ja mam samochód, wszystkie mieszkamy w Kędzierzynie, więc możesz się zabierać.

- Przestań, nie będę wam robić kłopotu…

- Jakiego kłopotu? Przecież ja i tak bym jeździła, bo nie chcę męczyć się w pociągach – wytłumaczyła Witaszek. – Wiesz, te wszystkie opóźnienia albo postoje. Naprawdę mogę cię wozić. Ilona nie narzeka.

Dziewczyny parsknęły śmiechem.

- To może jutro – zdecydowała blondynka. – Dzisiaj już się umówiłam, że kolega przyjedzie po mnie na dworzec.

- Mieszkasz w Kędzierzynie od miesiąca i już masz tam znajomych? – uniosła brwi Inga.

- No tak, my się w sumie przyjaźnimy od czterech lat. I rzeczywiście znam kilka osób w Kędzierzynie dzięki bratu.

- Kurczę, fajnie mieć takiego brata – stwierdziła niebieskooka.

- Żebyś wiedziała – uśmiechnęła się blondynka.

- Ej tak właściwie – zagadnęła brązowooka – to czemu ty ubrałaś buty na obcasie? Chcesz się wywyższać? I tak jesteś wysoka, bez tych butów też byś patrzyła na nas z góry.

- Inga, to było nietaktowne – warknęła Szarek, choć Lili wydawała się być rozbawiona tym spostrzeżeniem. – A ty czemu ubrałaś się w takie drogie ciuchy? Przecież po nazwisku i tka wszyscy poznają, że twoi rodzice są tymi sławnymi prawnikami.

- Bo lubię – wzruszyła ramionami dziewczyna.

- Może Lili też lubi?

Wiśniewska z rosnącym zaskoczeniem słuchała toczącej się rozmowy. Miała nieprzyjemne wrażenie, że jej nowe znajome za chwilę się pokłócą. Przez nią.

- Przestańcie, nic się nie stało – wtrąciła się, próbując załagodzić sytuację. – Twoi rodzice są prawnikami Zaksy?

- Nooo! – brązowooka wyprostowała się z dumą. – Zrobili mi taką zajebistą niespodziankę. Oni dobrze wiedzą, że kocham siatkówkę.

Blondynka uśmiechnęła się.

- Nie chciałam cię urazić, mówiąc o tych szpilkach – wyznała po chwili. – Po prostu zauważyłam dopiero teraz, że jesteś taka wysoka i…

- Daj spokój – machnęła ręką Lili. – Przecież się nie obraziłam. Już dawno stwierdziłam, że to, że mierzę metr osiemdziesiąt nie powinno mnie ograniczać. I tak jestem wyższa od reszty, więc te kilka centymetrów nie robi różnicy.

- I bardzo dobrze! Ja mam tak samo, tylko z ciuchami. Mam się ubierać w lumpeksach, bo ludzie będą patrzeć przychylniej? No chyba nie.

Dziewczyny uśmiechnęły się do siebie. Między nowymi znajomymi ewidentnie nawiązała się nić porozumienia.

- Ale fajnie, że jesteś taka wysoka – powiedziała Witaszek.

- To u nas rodzinne – wzruszyła ramionami zielonooka.

- No tak – pokiwała głową Inga.

Kilka minut później blondynki pożegnały się. Lili poszła do biblioteki, w której miała odebrać kilka kodeksów prawnych i dzienników ustaw. Przyjaciółki z kolei skierowały się na pobliski parking.

- Fajna ta dziewczyna – odezwała się Ilona.

- No – potwierdziła brązowooka. – Pierwsze wrażenie zrobiła dobre. I lubi siatkówkę, ma za to zajebistego plusa. A jak już gadamy o siatkówce…

- No? – mruknęła z roztargnieniem Szarek.

- Pochwaliłaś Wiśnię – Inga uśmiechnęła się dwuznacznie. –Wyróżniłaś go.

- Tak, bo naprawdę uważam, że dorównuje poziomowi Jurijowi i Możdżonowi. Nie wiem czemu tak uparcie drążysz ten temat.

Blondynka rzuciła przyjaciółce zirytowane spojrzenie. Witaszek uczepiła się Łukasza, raz po raz rzucając aluzjami do jego osoby. Było to całkowicie w jej stylu, tak nagle zacząć mówić o jakimś chłopaku. Pokazywała kogoś i pytała czy się jej podoba. Zawsze jednak kończyło się na tym jednym pytaniu. Tym razem Inga wróciła do swojego pomysłu. Może dlatego, że niebieskooka po raz pierwszy przyznała, że dany facet się jej podoba. Inga chyba zwietrzyła w tym jakąś fałszywą nadzieję na piękne love story.

- Aha, i chodzi tylko o aspekt sportowy.

- Tak – ucięła.

***

Książki wypożyczone przez Lili ważyły chyba z tonę. Dziewczyna strasznie cieszyła się, że Zbyszek odbierze ją z dworca. Przynajmniej nie będzie musiała dźwigać tych cegieł.

Brunet czekał na nią na peronie. Gdy tylko zobaczył przyjaciółkę, podszedł do niej. Objął ją ramieniem i pocałował i policzek.

- Cześć – przywitał się.

- Cześć. Weź to ode mnie – Wiśniewska wepchnęła mu do ręki opasłe tomiska.

Zielonooka nie miała pojęcia co się z nią dzieje. Jego buziaki nigdy nie robiły na niej większego wrażenia. Nieraz witał ją w taki sposób jak dziś: całusem w policzek. Dlaczego więc jej żołądek wykonał fikołka? To nie była normalna reakcja. Poczuła się tak… dziwnie. I mimo, że bardzo chciała tego nie roztrząsać, to cały czas myślała o Bartmanowym buziaku.

- Czy ja wyglądam na tragarza? – sapnął siatkarz. – To jest ciężkie.

- Jak już tu jesteś, to przynajmniej się do czegoś przydasz. Wyobraź sobie, że ja musiałam popierdalać z tymi książkami przez pół Opola.

- Trzeba było wziąć taksówkę.

- Żebyś wiedział, że miałam taką propozycję!

Blondynka opowiedziała o spotkaniu z Iloną i Ingą. Przytoczyła przyjacielowi całą ich rozmowę i pomysł Witaszkowej, żeby wróciły do Kędzierzyna razem.

- To czemu nie pojechałaś z nimi?> - zapytał z wyrzutem Zbyszek. – Nie chciałaś się z nimi zintegrować?

- Nie, wolałam zintegrować się z tobą – zażartowała.

- No wiesz! Ze mną chyba już nie musisz tego robić – oburzył się atakujący.

- Po prostu chciałam ci powiedzieć jak było na uczelni. To źle?

- Skąd! – brunet posłał jej uśmiech. – Cieszę się, naprawdę. I cieszę się, że już znalazłaś sobie koleżanki.

- Ja też – przyznała Wiśniewska. – One są fajne, choć Inga jest znacznie bardziej wygadana. I jest bardzo bezpośrednia, ale dzięki temu szybciej przełamujemy ten dystans między nami.

- Widzisz, a tak się bałaś. Mówiłem ci, że nie ma czego. One w ogóle wiedzą, że jesteś siostrą Wiśni? Bo przecież lubią siatkówkę.

- Nie przyznałam im się tak wprost, ale wydaje mi się, że tak. Dużo o sobie powiedziałam, więc pewnie pokojarzyły fakty. Poza tym, jak stwierdziłam, że u nas w rodzinie wszyscy są tac wysocy, to one rzuciły takim wyrozumiałym „no tak”, więc wiedzą.

***

Kiedy blondynka wróciła do mieszkania, musiała jeszcze raz opowiedzieć jak minął jej pierwszy dzień studiów. Łukasz dokładnie wypytał ją o każdy szczegół.

- Będziesz studiować z córką prawników Zaksy i dziewczyną, która ci pomogła, kiedy zemdlałaś – pokręcił z niedowierzaniem głową. – Świat jest mały.

- Fakt – przyznała. – To już wszystko? Bo jak tak, to chciałabym iść pobiegać.

Zawodnik rzucił jej zaniepokojone spojrzenie. Dokładnie znał Lilkę i wiedział, że bieganie jest oznaką czegoś złego. Jego siostra zawsze wybierała tą formę aktywności, gdy się stresowała, martwiła, smuciła albo miała jakieś problemy. Dzięki temu mogła zapomnieć o dręczących ją sprawach.

- Co się stało? – spytał z troską.

- Nic. po prostu za bardzo się bałam tego początku – skłamała gładko. – Muszę to odreagować. Cały czas myślałam, że będzie tragicznie i za bardzo się nakręciłam.

- No dobra – zgodził się, wyraźnie uspokojony. – To leć się odkręcić.

Wiśniewska przebrała się w czarne rybaczki i fioletową koszulkę na ramiączkach. Włosy związała w kucyk. Założyła też opaskę oraz adidasy i w końcu wyszła z mieszkania. <STRÓJ>

Skierowała się w stronę lasu, pozwalając, by myśli wywietrzały z jej głowy. Wcale nie przejmowała się studiami, ale musical zataić prawdę przed bratem. Nie mogła się mu przecież przyznać, że nie potrafi zapomnieć o Zbyszkowym całusie w policzek. Ani trochę się jej nie podobało, że tak obsesyjnie o tym myśli, a jednocześnie nie potrafiła przestać.

Na szczęście bieganie pomogło. Kiedy ponad pół godziny później wróciła do domu, czuła się już znacznie lepiej. Uznała, że wszystko było wynikiem emocjonującego dnia i lekkiego zmęczenia. Wypchnęła ten incydent ze swojej świadomości, nie zamierzając sobie o nim przypominać. 

 Jadę jutro na mecz Zaksy z Delectą! :D To taki relaks przed sesją chyba. Niby tylko egzamin z angielskiego i dwóch fizjologii (roślin oraz zwierząt), ale wyczuwam rozpierdol -.-