3. Impreza integracyjna

Placebo – The extra

Na imprezę integracyjną u Sebastiana Świderskiego Lili zdecydowała, że ubierze się w zwiewną, różową sukienkę w białe wzory w kształcie liści. Kreacja nie miała ramiączek, trzymając się tylko na biuście i sięgała do połowy uda. Blondynka założyła też brązowe, płaskie sandały. <STRÓJ>

Razem z bratem pojawiła się w domu drugiego trenera około godziny dwudziestej. Drzwi otworzył im gospodarz, który podał dłoń Łukaszowi i uścisnął dziewczynę na powitanie. Mężczyzna zaprowadził ich na taras, gdzie znajdowali się już goście. Rodzeństwo przywitało się z nimi w podobny sposób jak kilka chwil wcześniej ze Świdrem.

Mimo, że sam Wiśniewski zaliczał się do nowych zawodników Zaksy, znał się całkiem nieźle z większością siatkarzy. A jeśli blondyn miał z kimś dobre kontakty, automatycznie przekładało się to na jego siostrę. I tak; Pawła Zagumnego, Piotrka Gacka, Michała Ruciaka, Marcina Możdżonka oraz obydwóch trenerów znali z występów w reprezentacji. Sergieja Kapelusa, Grześka Pilarza, Jurija Gladyra i Antonina Rouziera – ze wspólnych ligowych meczy. Dwaj ostatni – Jurij i Anto – byli bardzo otwarci, więc rodzeństwo dobrze się z nimi dogadywało. Jedynie Felipe Fontelesa nigdy wcześniej nie spotkali. I Elviego Contrerasa, ale Dominikańczyk na razie nie mógł przyjechać do Polski ze względu na jakieś wizowe zawirowania.

Na razie jednak nie wszyscy byli obecni. Wiśniewska mogła porozmawiać z Antoninem, Marcinem, Pawłem i Jurijem, którzy – poza tym pierwszym – przyszli ze swoimi partnerkami. Rodzeństwo zostało też przedstawione Fontelesowi, który zrobił na nich bardzo dobre wrażenie.

- Lili, ty będziesz studiować prawo, prawda? – zagadnął Gladyr.

- Można tak powiedzieć – zgodziła się dziewczyna. – Jestem na specjalności kryminalistyka, ale ogólnie zalicza się to jako prawo. A czemu pytasz?

- Bo Zaksa wczoraj podpisała umowę z Witaszkami. To bardzo znani adwokaci, podobno. I podobno ich córka też zaczyna studia. Zastanawiałem się, czy nie będziecie razem na roku.

- Oj, ja nie pamiętam nazwisk – przyznała blondynka. – Oglądałam te listy, ale były za długie, żebym coś zapamiętała. Sprawdzę jutro w domu.

- To byłoby ciekawe.

- No pewnie tak – posłała mu wymuszony uśmiech.

W tym momencie ktoś zawołał Ukraińca. Zielonooka poszukała wzrokiem swojego brata. Zobaczyła go stojącego samotnie przy oczku wodnym,. Podeszła do niego zdziwiona.

- Czemu jesteś sam? – zapytała.

- Przed chwilą gadałem z Lipe, ale Sebastian chciał go poznać z Sergiejem – wytłumaczył. – Nie musisz się martwić o moje życie towarzyskie. I widzę, że ja o twoje też nie.

Rodzeństwo popatrzyło sobie w oczy. Wiśniewski doskonale wiedział o obawach dziewczyny co do tej przeprowadzki. Blondynka mówiła mu, że ciężko jest jej opuszczać rodzinną Włodawę, aby zamieszkać w całkiem obcym mieście.

- Chłopacy przyjęli cię tu jak w domu. Z dziewczynami też się przecież dobrze dogadujesz.

- Tłumaczyłam ci już o co chodzi. Nie zaprzeczam, znam siatkarzy i to jest naprawdę fajne, bo wiesz, że ich lubię. Dziewczyny też są w porządku, ale… Weź daj spokój, to jest trochę inny świat. One mają całkiem odmienny pogląd na życie, nie jestem pewna czy na dłuższą metę dalej będziemy się tak świetnie dogadywać. Ja mam dwadzieścia lat, a one? Większość z nich ma dzieci. Czy ty myślisz, że ja będę się przyjaźnić z mamuśkami? O czym ja mogłabym z nimi rozmawiać? Co innego pogadać z nimi raz na jakiś czas, na meczach albo takich domówkach jak dzisiaj, a co innego widzieć się codziennie. Myślisz, że będą miały dla mnie czas? Ja jestem tylko ich o wiele młodszą koleżanką. Poza tym, mówiłam ci też, że nie chcę poznawać się z tymi wszystkimi dziwnymi ludźmi ze studiów.

- Skąd wiesz, że będą dziwni? – uśmiechnął się kpiąco. – Nawet ich nie znasz.

- Łukasz, proszę cię! Właśnie się dowiedziałam, że mogę być w grupie z córką sławnych prawników. To na pewno jest jakaś przyjebana laska.

W tym momencie ktoś zasłonił jej oczy. Zdziwiona, dotknęła dłoni nieznajomego, aby spróbować ułatwić sobie rozwiązanie tej zagadki.

- O rany, i pewnie mam zgadnąć kto to – prychnęła oburzona. – Gato, to ty?

- Zawiodłaś mnie – usłyszała urażony głos.

Doskonale wiedziała do kogo on należy. Odwróciła się i bez żadnego skrępowania ani zawstydzenia rzuciła się chłopakowi na szyję.

- Ziiibiiii! – pisnęła, ucieszona. – Jak ja się za tobą stęskniłam!

Brunet objął zielonooką w talii i mocno ją przytulił. Trwali w tym uścisku przez chwilę. Kiedy się od siebie odsunęli, dziewczyna uśmiechnęła się do niego i ponownie przylgnęła do torsu chłopaka, jakby nie wierzyła w jego obecność. Sportowiec otoczył ją ramionami.

- Ja też się cieszę, że cię widzę – mruknął prosto w jej złociste włosy.

Lili wręcz promieniała. To właśnie ze Zbyszkiem Bartmanem miała najlepszy kontakt. Wszystkich pozostałych siatkarzy traktowała jako kolegów. Zbyszek był jej prawdziwym przyjacielem. Prawie jak Łukasz. Rozumiała się z nim praktycznie bez słów. Uwielbiała przebywać w jego towarzystwie. Oboje mieli podobne poczucie humoru, dlatego też nikt nie potrafił rozśmieszyć jej tak skutecznie jak on. Zawsze mogła na niego liczyć. Ta znajomość była jak najcenniejszy skarb. Podobno przyjaźń damsko-męska nie istnieje. Oni byli żywym dowodem na to, że stwierdzenie jest fałszywe.

No i zielonooka musiała przyznać, że jego obecność byłą dopełnieniem jej szczęścia. Czegoż mogła chcieć więcej? Miała przy sobie ukochanego brata i najlepszego przyjaciela – dwie najważniejsze dla niej osoby. Obaj zostali zawodnikami Zaksy. Brunet po podjęciu decyzji, że chce grać na pozycji atakującego, długo szukał odpowiedniego dla siebie klubu. W końcu zdecydował się na Kędzierzyn, a dziewczyna nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do tego pomysłu.

- A gdzie jest Roksana? – zapytał Wiśniewski, gdy przywitał się z chłopakiem.

- No właśnie, gdzie ją zgubiłeś?

Dziewczyna, o którą pytało rodzeństwo, była ukochaną ich przyjaciela. Oboje bardzo ja lubili, a Zbyszek rzadko pojawiał się sam na imprezach, dlatego też zainteresowali się jej nieobecnością.

- Ona została na weekend u rodziców – wyjaśnił brunet. – Wróci w niedzielę wieczorem.

- No to koniecznie musimy się razem spotkać! – stwierdziła blondynka.

Siatkarze ochoczo jej przytaknęli. Cała trójka pogrążona w rozmowie powróciła na taras, gdzie zajęli miejsca obok siebie. Ponieważ wszyscy goście już przyszli, alkohol rozstał rozpieczętowany.

- No dobra, to opowiadaj co tam u ciebie słychać – odezwał się chłopak. – Coś się zmieniło? W życiu uczuciowym na przykład? – Bartman puścił jej oczko.

Dziewczyna parsknęła ironicznym śmiechem.

-Życie uczuciowe, no jasne. To może ja powiem co się w nim dzieje – Lili zamilkła na parę chwil. – Skończyłam.

- Biedna Lilka, nikt jej nie chce – skomentował złośliwie środkowy, głaskając ją pocieszająco po plecach.

- Biedny Łukaszek, nikt go nie chce, mimo, że jest siatkarzem i przynajmniej hotki powinny być napalone, a tu taki chuj – uśmiechnęła się przymilnie, gładząc brata po włosach.

Rodzeństwo zmierzyło się piorunującymi spojrzeniami, podczas gdy Zbyszek obserwował całą scenę z rozbawieniem w oczach.

- Stęskniłem się za tymi waszymi uroczymi kłótniami – przyznał.

Fakt faktem, Wiśniewscy lubili sobie nawzajem dogryzać. Nigdy jednak nie brali tych złośliwości na serio i już od bardzo, bardzo dawna nie pokłócili się ze sobą. Dzieląca ich odległość nie miała żadnego znaczenia, bo i tak rozmawiali ze sobą co najmniej dwa razy dziennie: albo przez telefon, albo na gg czy Skypie. Tym razem blondynka również się nie zdenerwowała, lecz zrobiła wyniosłą minę.

- Nie będę tego komentować – prychnęła.

- Eee – zająknął się zdezorientowany atakujący. – Ale czego?

- Tych żałosnych tekstów Łukasza.

- Ty już je skomentowałaś – wytknął jej przyjaciel, parskając śmiechem.

Zielonooka skrzyżowała ramiona i popatrzyła przed siebie, nie nawiązując kontaktu wzrokowego z żadnym ze sportowców. Po chwili poczuła jak ręce bruneta obejmują ją w talii.

- No chyba nie strzelisz fochem w pierwszy dzień – jęknął. – Przepraszam.

Bartman oparł brodę o ramię Wiśniewskiej i wbił w nią skruszone spojrzenie, choć oczywiście wiedział, że nie jest ona ani trochę zła. Lili odwróciła głowę, patrząc w szare tęczówki chłopaka z odległości kilku centymetrów. Jej wzrok złagodniał po parunastu sekundach.

- Okej, wybaczę ci – uśmiechnęła się, mierzwiąc mu włosy.

Postronny obserwator tej sceny na pewno stwierdziłby, że para jest w sobie zakochana, ale ta teoria mijała się z prawdą. Zbyszek i dziewczyna przyjaźnili się, nie czując do siebie nic więcej. Oboje byli tego pewni. 

Wiem, że trochę nierówno na razie rozdzielam treść na poszczególnych siatkarzy, ale taki po prostu jest początek. Później wszystkie trzy pary będą miały dla siebie mniej więcej po równo czasu :)