2. Prawnicy Zaksy

Fallulah – Out of it

Kiedy Ilona wspominała tą sytuację, nigdy nie rozumiała, jakim cudem zdołała się opanować i rozpocząć poszukiwania córki. Panika mieszała się z opanowaniem, ale to wcale nie było przyjemne uczucie. Niebieskooka szybkim krokiem przemierzała alejki między regałami, nie pozwalając, by łzy popłynęły po jej twarzy. Wiedziała, że wtedy szanse znalezienia Natalii spadłyby do zera.

Choć w rzeczywistości minęła zaledwie minuta, dziewczynie czas wlókł się niemiłosiernie wolno. Blondynka miała wrażenie, że upłynęły całe godziny, zanim zobaczył swoją córkę w dziale z płytami. Spłynęła na nią nieopisana ulga, momentalnie zastąpiona przez ponowny niepokój. Bo pięciolatka znalazła się, lecz była zaczepiana przez nieznajomego mężczyznę. Jakiś brunet kucał obok Natalii i uśmiechał się do niej. Matka w mgnieniu oka znalazła się przy tej dwójce, biorąc dziewczynkę na ręce.

- Natka, miałaś nigdzie nie odchodzić! – powiedziała z wyrzutem.

- Przepraszam – odezwała się skruszona blondynka.

- I co ci mówiłam o nieznajomych? Nie wolno rozmawiać z obcymi ludźmi!

- Wiem mamuś, ale to jest…

Pięciolatka nie zdążyła jednak niczego wyjaśnić, bo Ilona usłyszała męski głos.

- It’s your sister? – zapytał nieznajomy. – I tried talk with her but I can’t speak Polish very well.

Dziewczyna popatrzyła na stojącą przed nią osobę. Mężczyzna miał krótkie, brązowe włosy i niebieskie oczy. Był od niej o wiele wyższy. Nie mogła również nie zauważyć jego umięśnionej klatki piersiowej. Znała tego chłopaka. To Antonin Rouzier – Francuz grający w Zaksie na pozycji atakującego.

- It’s my daughter – uściśliła z lekkim zażenowaniem.

Nie zdarzało się to pierwszy raz. Ludzie prawie zawsze uznawali je za siostry. Różnica wieku sugerowała właśnie takie powiązania. Przecież, gdyby miała być matką, musiałaby zajść w ciążę w wieku czternastu lat. Wszyscy odrzucali taką możliwość, a prawda właśnie tak wyglądała. Niebieskooka nigdy się jej nie wypierała.

- She’s cute – chłopak uśmiechnął się do małej.

- Leave us alone – warknęła Ilona, przytulając do siebie córkę.

- Calm down. I Just wanted to help – Antonin uniósł ręce w geście niewinności.

- Really? – zironizowała blondynka i odwróciła się, wychodząc ze sklepu.

***

Kiedy Ilona skręciła w uliczkę prowadzącą do jej bloku, zobaczyła szczupłą dziewczynę siedzącą na ławce przed klatką schodową. Miała ona jasne blond włosy sięgające za ramiona i brązowe oczy. Blondynka ubrana w białe szorty i fioletową koszulkę właśnie pisała SMSa, więc nie zauważyła osób, które pojawiły się nieopodal. <STRÓJ> Dopiero radosny krzyk pięciolatki i tupot jej małych stópek, oderwał jej uwagę od telefonu.

- Ciocia Inga! – zawołała mała i, puszczając rękę matki, podbiegła do dziewczyny. Po chwili rzuciła się jej na szyję.

- Cześć, gwiazdeczko – brązowooka uśmiechnęła się do blondynki, przytulając ją. – Gdzie byłyście?

- Na spacerze – odpowiedziała dziewczynka.

- Na którym byłam bardzo niegrzeczna – rzuciła kwaśno Ilona. – I teraz znowu mi uciekasz.

- Przepraszam.

Niebieskooka popatrzyła jedynie na nią karcącym wzrokiem.

- A co zrobiłaś? – zapytała Inga.

Dziecko opowiedziało wydarzenia w Empiku. W tym samym czasie jej matka wpuściła obie blondynki do mieszkania.

- Ale ja znałam tego pana! – dodała, chcąc się usprawiedliwić. – To był Antek!

- Jaki Antek? – na twarzy brązowookiej odmalowało się zdziwienie.

- No Antek. Z Zaksy – wyjaśniła blondynka.

- To, że widziałaś go w telewizji, nie znaczy, że go znasz – odezwała się jej matka.

- Czekaj, czekaj… Spotkałyście Rouziera?!

Ilona widziała jak usta jej rówieśniczki wyginają się w uśmiechu. Rzuciła jej piorunujące spojrzenie, chcąc powstrzymać od kolejnego lekkomyślnego czynu.

- Antonin Rouzier jest dla ciebie  o b c ą  osobą – powiedziała stanowczo. – Nigdy z nim nie rozmawiałaś, nie znasz go tak dobrze jak ciocię Ingę. Nie możesz się do niego odzywać.

Niebieskooka stanowczo popatrzyła na Ingę. Dziewczyna stłumiła westchnięcie.

- No tak, mama ma rację – przyznała blondynka. – On się nigdy tobie nie przedstawił, więc to obcy.

- Przepraszam – w głosie Natalii zabrzmiała skrucha.

- No dobra, idź się bawić.

Obie dwudziestolatki zostały same.

- Spotkałyście Anto… - jęknęła z zazdrością brązowooka.

- Ja już właśnie widziałam to twoje podniecenie – skrzywiła się Ilona. – O mało mi nie zawaliłaś całego wychowania Natki.

- Och, nie pierdol, tylko opowiedz mi wszystko jeszcze raz.

Dziewczyna wysłuchała blondynki z uwagą. Kiedy skończyła, Inga pokręciła z niedowierzaniem głową.

- J a k  ty mogłoś go tak zbutać?! Przecież to Anto! On był taki miły, a ty go potraktowałaś jak śmiecia.

- On się uśmiechał do Natki. I próbował z nią rozmawiać – obroniła się młodociana matka.

- Bo się  m a r t w i ł! Naprawdę, z tego co mówiłaś, wynika, że on naprawdę chciał pomóc. Poza tym, to jest  s i a t k a r z. Siatkarz zawsze ma kredyt zaufania.

- On był nieznajomym. A nieznajomy ma zawsze kredyt nieufności – odparowała niebieskooka.

Obie zmierzyły się wzrokiem. Przyjaźniły się od czterech lat i nieraz dochodziło między nimi do różnicy zdań. Pod względem charakteru dziewczyny były swoimi przeciwieństwami. Inga traktowała życie lekko i nie martwiła się konsekwencjami swoich czynów. Ilona przejmowała się każdą drobnostką i trzymała się wielu reguł, które sama sobie narzucała. Oczywiście jest to wynikiem wczesnego macierzyństwa, ale przyjaciółka od zawsze starała się wprowadzić trochę luzu do jej świata. Tak samo jak niebieskooka próbowała uspokoić rozszalały charakter blondynki. Nie zawsze udawało im się wpłynąć na siebie nawzajem. Dzisiaj to brązowooka musiała się poddać.

- Niech ci będzie – burknęła. – Ale i tak uważam, że za ostro potraktowałaś Antka.

- Może trochę – przyznała dziewczyna. – Tylko, że Natka nie powinna do niego podchodzić. A jeśli w telewizji zobaczy jakiegoś gangstera i też do niego pójdzie, bo przecież go zna?

- Ona nie jest taka głupia – zaprotestowała Inga.

- No dobra, skończmy ten temat – westchnęła blondynka. – Co się stało, że do mnie od rana wydzwaniasz i chcesz się spotkać?

Brązowooka rozpromieniła się.

- Czytałaś dzisiejszą gazetę? – spytała i wyciągnęła z kieszeni wycinek z lokalnego dziennika. – Patrz na to.

Jej przyjaciółka wzięła do ręki kawałek papieru i szybko przebiegła wzrokiem tekst.

Połączenie dwóch potęg

Kędzierzyn-Koźle wszystkim kojarzy się z Zakładami Azotowymi. Fani sportu jednak na dźwięk nazwy miasta momentalnie pomyślą o Zaksie, grającej w siatkarskiej ekstraklasie. A w środowisku prawniczym Kędzierzyn to miejsce pracy jednych z najlepszych adwokatów w Polsce. Chodzi oczywiście o Mariolę Witaszek i jej męża, Adama. Ich agencja ma na koncie wysoki procent wygranych spraw – nawet tych beznadziejnych.

Teraz doszło do połączenia dwóch marek. Wczoraj, około godziny trzynastej, została podpisana umowa pomiędzy Zaksą a Witaszkami. Adwokaci zobowiązali się do reprezentowania klubu we wszelkich sporach, doradztwa oraz prowadzenia prawniczej dokumentacji.

- Cieszę się, że pozyskaliśmy tak potężnego partnera – mówi Sabina Nowosielska, prezes Zaksy. – Doświadczenie i renoma Witaszków pozwoli nam na spokojny sen. Oczywiście, mam nadzieję, że do żadnych sytuacji podbramkowych nie dojdzie, ale wkład właśnie takich ludzi jak pani Mariola i pan Adam jest nieoceniony. Kibice nawet nie zdają sobie sprawy jak ważny jest to aspekt.

- Razem z żoną jesteśmy bardzo zadowoleni z umowy – komentuje Adam Witaszek. – Mieszkając w Kędzierzynie nie można nie zauważyć, że to miasto żyje siatkówką. Z powodu swojej pracy nie mam zbyt wiele czasu wolnego, jednak z wynikami zawsze jestem na bieżąco. Osobiście uznaję za zaszczyt, móc prezentować tak dobrą drużynę. I mogę obiecać, że zrobię to najlepiej jak potrafię.

- Żartujesz… - powiedziała Ilona, patrząc na blondynkę z niedowierzaniem. – Twoi rodzice będą prawnikami Zaksy?!

Mam nadzieję, że zrozumiałyście ten krótki dialog po angielsku. Rzecz jasna, to tylko jednorazowe :P 

Bardzo, bardzo dziękuję za Wasze komentarze. To zdecydowanie podnosi pewność siebie i motywuje do dalszego pisania :)