1. Nowy początek

Ania Szarmach – Zanim się spotkają

Lili miała wszystko, czego mogli jej zazdrościć siatkarscy kibice w Polsce. Znała osobiście większość zawodników, a z częścią z nich całkiem nieźle się dogadywała. Z niektórymi sportowcami spotykała się nawet kilkanaście razy w roku. Na meczach zawsze mogła liczyć na najlepsze miejsca. Wszystko to za sprawą jej starszego o trzy lata brata, Łukasza Wiśniewskiego.

Byli rodzeństwem, więc nie różnili się od siebie aż tak bardzo. Zwłaszcza pod względem wyglądu. Chłopak mierzył sto dziewięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, miał krótko ścięte blond włosy i niebieskoszare oczy. Jego siostra z kolei posiadała długie blond włosy i zielone tęczówki. Dodatkowo, jej twarz była usiana piegami, które przysparzały jej uroku. Dziewczyna była dość wysoka – mierzyła sto osiemdziesiąt centymetrów – i choć przy swoim bracie i jego kolegach i tak czuła się jak karzeł, bo każdy z nich przewyższał ją co najmniej o głowę, to nad swoimi koleżankami zdecydowanie górowała.

Tego pięknego sierpniowego popołudnia, w które zaczyna się nasza opowieść, rodzeństwo jechało do niewielkiego, opolskiego miasta, gdzie znajdował się klub, w którym grał blondyn. Chodzi oczywiście o Kędzierzyn – Koźle i tamtejszą Zaksę.

Lili ubrana w dżinsowe szorty, brązowy top i długi, brązowy sweter, który chronił ją przed chłodnym, klimatyzowanym powietrzem, miała włosy zaplecione w warkocz. <STRÓJ> Z lekkim niepokojem spoglądała na ciągnącą się przed nimi drogę. Wiedziała, że z każdym kilometrem znajduje się bliżej swojego nowego życia. I musiała przyznać, że nieco się tego obawiała. Oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, że ma ułatwiony start. Przeprowadzka do innego miasta zawsze wiąże się ze zmianą towarzystwa. We Włodawie zostały jej najlepsze przyjaciółki i wiele innych osób, za którymi będzie tęsknić. Nawet, jeśli nie rozmawiała z nimi zbyt często. Ale przecież w Kędzierzynie nie musiała poznawać nowych ludzi. Szczerze mówiąc, to nie mogła się już doczekać spotkania z siatkarzami. Stęskniła się za Sebastianem Świderskim, Michałem Ruciakiem czy Grześkiem Pilarzem albo Piotrkiem Gackiem. Uśmiechała się na samą myśl, że zobaczy się wreszcie z Jurijem Gladyrem. Jednak mimo to, strach nie ustępował. Była rozdarta między radością, że zamieszka w Kędzierzynie obok swoich najlepszych kolegów a smutkiem, że opuszcza starych znajomych i rodzinne strony.

Być może to wszystko brzmi dość buńczucznie, ale Lili miała naprawdę dobry kontakt z tymi zawodnikami. To takie paradoksalne, lecz jednymi z niewielu chłopaków, z którymi potrafiła się dogadać, byli właśnie oni. Prawdopodobnie duży wpływ na to wywiera fakt, że jest siostrą Łukasza. I trzeba tutaj podkreślić, że po okresie dzieciństwa, kiedy ciągle się z nim kłóciła, toczyła wojny i wszczynała bójki, jej brat stał się jej prawdziwym przyjacielem. Dużo ze sobą rozmawiali, nienawidzili odległości jaka ich dzieliła i spotykali się tak często jak tylko mogli. Byli zgranym rodzeństwem, to nie ulegało wątpliwości. Właśnie jej brat poznawał ją z kolejnymi sportowcami. Nie do końca wiedziała jak to się dzieje, ale potrafiła załapać z nimi wspólny język, mimo, że od każdego z nich była młodsza o kilka lat. Lubiła ich, a oni lubili ją. Tego jednego była pewna.

Warto wyjaśnić też powód, dla którego dziewczyna znajdowała się w samochodzie. Otóż Lili od października rozpoczynała studia. Wybrała Uniwersytet Opolski z dwóch, ściśle powiązanych ze sobą powodów. Od zawsze marzyła, by studiować kryminalistykę. Kiedy szukała uczelni, które realizowałyby ten kierunek, okazało się, że jest ich naprawdę niewiele. Warszawa, Kraków, Szczecin i właśnie Opole. Wybór okazał się prosty. Skoro i tak musiała wyjechać z domu… Bez wahania wybrała ostatnią opcję. Przede wszystkim dlatego, że będzie bliżej brata. Co więcej – zamieszkają razem. Kędzierzyn znajduje się nieco ponad pięćdziesiąt kilometrów od stolicy województwa opolskiego. Dojazd miała zapewniony dzięki kursowaniu pociągów. Nie zastanawiała się długo. Nie było nad czym.

Sam Łukasz też niezmiernie cieszył się z takiego rozwiązania.  W dużej mierze z powodu samej Lilki (jak ją lubił nazywać). Uwielbiał swoją siostrę: jej poczucie humoru, dystans do świata i pogodność. Niczym para zakochanych stanowili nierozłączną jedność. Był szczęśliwy, że wreszcie ich rozmowy będą wyglądać normalnie. Telefon, gg czy nawet Skype to nie to samo. Ale cieszył się również z innego powodu. Cieszył się świadomością, że wracając do swojego mieszkania, nie zastanie czterech ścian bez żywego ducha w środku. Samotność w długie zimowe wieczory (i nie tylko) czasami go dobijała. Teraz miał się jej pozbyć.

Nagle zadzwoniła komórka chłopaka. Łamiąc przepisy kodeksu drogowego, siatkarz nacisnął zieloną słuchawkę i przystawił telefon do ucha.

- Zakład oczyszczalni ścieków „I ciebie umyjemy”, słucham? – odezwał się, a blondynka parsknęła śmiechem

Cały Łukasz, pomyślała rozbawiona. On zawsze dojebie jakimś tekstem na początku rozmowy.

- No oczywiście, że to ja – prychnął oburzony sportowiec. – Czego dusza pragnie?

Zielonooka zerknęła zainteresowana na swojego brata. Ciekawiło ją, kto do niego dzwonił, ale wiedziała, że gdy tylko chłopak się rozłączy, wszystko jej opowie.

- Tak, właśnie jestem na autostradzie. Zostało mi jakieś dwieście kilometrów, ale nie  jestem pewien – rzucił swojemu rozmówcy i na chwilę zamilkł. - …Tak, jest ze mną.

Blondyn uśmiechnął się do dziewczyny.

- Masz pozdrowienia od Świdra – oznajmił.

- O rany, pozdrów go też! – rozpromieniła się.

- Ona też cię pozdrawia – przekazał Sebastianowi. – No oczywiście, że nie mamy nic przeciwko! Tylko kiedy chcesz to zrobić? … Dzisiaj?! No błagam, nie świdruj aż tak. Myślisz, że po takiej podróży będę miał siłę?... Dokładnie tak. A co z resztą chłopaków? … No to widzisz, przecież możesz przełożyć to na jutro! Sobota będzie przecież idealna. … To świetnie. Jesteś wielki. Tak wielki jak wielki skręcony makaron świderek. … Tak, wiem. Na razie.

Chłopak rozłączył się. Blondynka spojrzała na niego wyczekująco.

- Co się tak patrzysz? – Łukasz najwyraźniej chciał podroczyć się z siostrą. – Chcesz czegoś ode mnie? Wyglądasz jakbyś czekała na jakieś wyjaśnienie.

- Łohoho, odezwał się Król Żartu – zironizowała. – „Makaron świderek” to już dość stary tekst. Nikogo nie bawi. Powinieneś wymyślić coś nowego. I nie wiem, czy on jest na miejscu, biorąc pod uwagę, że to twój  t r e n e r.

- Wieeem, Świder powiedział mi to samo.

- A czego chciał?

Blondyn rzucił jej krótkie spojrzenie.

- Idziemy jutro do niego na imprezę integracyjną. Będą nowi zawodnicy Zaksy. Starzy też.

***

W tym samym czasie, ale kilkaset kilometrów dalej, do kędzierzyńskiego salonu Empika weszły dwie blondynki. Obie miały niebieskie oczy o identycznym odcieniu, lecz znacząco różniły się wzrostem. Niższa z nich miała zaledwie pięć lat. Okrągła buzia i płaski nosem od razu przywodziły na myśl porównanie do aniołka. Włosy zaplecione w dwa warkoczyki jedynie dodawały dziewczynce uroku. Nieco pulchną rączką trzymała dłoń drugiej blondynki.

Była to szczupła dwudziestolatka o długich włosach i pełnych ustach. Ilona, bo tak brzmiało jej imię, założyła tego dnia na siebie bluzkę na ramiączkach, białą, długą spódnicę i płaskie sandały. <STRÓJ> Dziewczyna skorzystała ze słonecznego popołudnia i wybrała się na spacer ze swoją córką, Natalią. Teraz chciały już wracać do domu, ale niebieskooka nie mogła odmówić sobie przyjemności zajrzenia do sklepu.

Od zawsze lubiła czytać. Książki stanowiły dla niej najlepszą odskocznię od rzeczywistości oraz jedno ze skuteczniejszych lekarstw na smutki i zmartwienia. W swoim pokoju posiadała niemała biblioteczkę.

Ilona od razu skierowała się do działu z nowościami. Pięciolatka posłusznie podreptała za swoją rodzicielką i przez jakiś czas stała obok niej. Szybko jednak straciła cierpliwość (pod tym względem wcale nie różniła się od reszty dzieci) i potrząsnęła ręką blondynki.

- Mamuś, mogę pooglądać swoje książeczki z obrazkami? – poprosiła.

Dziewczyna rzuciła małej nieco roztargnione spojrzenie i kiwnęła głową.

- Dobrze, tylko nie odchodź nigdzie dalej. Chcę cię mieć na oku.

Matka odprowadziła ją wzrokiem i powróciła do przeglądania tytułów książek, co parę chwil kontrolując blondynkę.

Za którymś razem Ilona zobaczyła pusty dział literatury dziecięcej. Trzymany w dłoni tom upadł na podłogę, ale niebieskooka w ogóle tego nie zarejestrowała. Jej serce stanęło w miejscu, a twarz pobielała jak prześcieradło. Rozejrzała się wokół siebie, lecz nigdzie nie dostrzegła dziewczynki.

- Nati – powiedziała słabym głosem, czując jak ogarnia ją panika. – Natka?

Nikt jednak nie odpowiedział. Blondynka ponownie obróciła się wokół własnej osi. Do jej oczu napłynęły łzy, które usilnie starała się powstrzymać. Przez moment jej wzrok był zamglony. Ilona już nie myślała racjonalnie. Opanował ją strach, który rozumie tylko matka. Strach o własne dziecko. W jej głowie pojawiały się makabryczne sceny, w których główną rolę grała jej córka. Dziewczyna nie potrafiła się od nich uwolnić, co jeszcze bardziej ją paraliżowało.

Zgubiła Natalię. Zgubiła ją przez własną nieuwagę i egoizm. Musiała ją znaleźć.

Tylko to jedno się teraz liczyło. 

Ruszyłam z tym blogiem. Wreszcie, można by  powiedzieć. Mam nadzieję, że spodoba się Wam moje opowiadanie :) Jak pewnie zauważyliście, na początku rozdziału jest piosenka. Zawsze będzie. Tworzę taki własny soundtrack :P Możecie z niego skorzystać lub nie, niczego nie narzucam. Podobnie ma się rzecz ze strojami. 
Oczywiście, jeśli chcecie być informowani, zostawiajcie na siebie jakieś namiary. Notki będą się pojawiać co tydzień, zazwyczaj w piątki, chyba, że nie uda mi się wyrobić przez różne losowe przypadki.
Niedoszła pani Jastrzębska... Przepraszam, że nie spełniłam tego jednego życzenia, choć bezczelnie kłamałam, że spełnię. Nie mogłam się jednak przyznać do Twojego prawdziwego nazwiska, bo nie chciałam zepsuć Ci niespodzianki. Być może zaczęłabyś się czegoś domyślać, a tak bardzo chciałam, żeby Incognito do końca pozostał Incognito. Mam nadzieję, że Cię zaskoczyłam choć w minimalnym stopniu :)
PS. Bohaterowie za niedługo powrócą.