41. Wyprowadzanie z błędów

Little Mix – Wings

Głowa Ilony pękała od nadmiaru wrażeń. Najpierw to wydarzenie z Witaszek, kiedy opowiadała ona jakieś totalne bzdury nie wiadomo po co i dlaczego. Na samą myśl o kłamstwach przyjaciółki podnosiło się jej ciśnienie. Później reakcja środkowego i jego nieznosząca sprzeciwu decyzja, że odwiezie ją do domu. Aż w końcu przeprowadziła rozmowę, której tak bardzo chciała uniknąć. Choć może nie tyle rozmowę, co niewerbalny dialog. Najgorsze było to, że nie mogła nikomu o tym powiedzieć, bo tylko pogorszyłaby sytuację.

Wystarczyło, że Zbyszek dowiedział się o uczuciach jakie żywiła wobec niego Wiśniewska. Mimo, że blondynka nie odezwała się nawet słowem, zdradziła swoją koleżankę mimiką twarzy. A potem zadała najgłupsze i kompletnie nieuzasadnione pytanie: czy chłopak odwzajemnia tą miłość. Choć nie chciała znać odpowiedzi, mimowolnie wyczytała ją z miny siatkarza.

Świadomość, że tego wszystkiego nie da się naprawić, wpędzała ją w przygnębienie. Nie mogła cofnąć czasu ani wymazać z pamięci bruneta ich rozmowy.

- Ilona? – usłyszała troskliwy ton.

Szarek uniosła wzrok, napotykając czujne spojrzenie Łukasza. Chłopak patrzył na nią ze współczuciem.

- Wszystko w porządku? – zapytał siatkarz.

- Tak.

- Bo wyglądasz jakby nie było. Chodzi o Ingę?

- Tak – skłamała młoda matka, choć zachowanie jej przyjaciółki było aktualnie ostatnią rzeczą jaka zaprzątała jej myśli. – Wracamy już do domu czy musisz jeszcze coś zrobić?

- Nie, możemy jechać.

- A co z Lili?

- Zibi ją podrzuci do domu – wyjaśnił blondyn.

- Ok – mruknęła. Zanim jednak zaczęła panikować i zastanawiać się jak brunet będzie traktować zielonooką, Wiśniewski ponownie zwrócił na siebie uwagę.

- Nie przejmuj się aż tak bardzo Ingą – pocieszył ją. – Na pewno się pogodzicie.

- Wiem – dziewczyna uśmiechnęła się do niego. – Ona po prostu już taka jest, że najpierw robi, a później myśli. Czasami zdarza się jej przesadzić, ale i tak ją lubię.

- Rozumiem. Chyba taka jest rola przyjaciół, nie? Są niezastąpieni, ale jednocześnie nikt nie potrafi tak wkurzyć człowieka.

- Dobrze to ująłeś – pochwaliła go.

- Czasami mi się zdarza zabłysnąć jakąś złotą myślą – wzruszył ramionami, a Ilona parsknęła śmiechem.

- To i tak nieźle, bo niektórzy nigdy nie mówią nic mądrego.

- Masz kogoś konkretnego na myśli? – zainteresował się.

- No nie wiem, celebrytów?

Dalej rozmowa potoczyła się już sama. Co prawda czasami zapadała miedzy nimi cisza, której tak bardzo obawiała się niebieskooka, lecz chwile wypełnione rozmową przeważały nad tymi milczącymi. Blondynka zdecydowanie mogła zaliczyć tą przejażdżkę do udanych.

- Dziękuję – odezwała się, gdy zawodnik zatrzymał się koło jej bloku. – I przepraszam za kłopot.

Łukasz prychnął.

- Ty masz jakąś dziwną tendencję do przepraszania za rzeczy, które nie wydarzyły się z twojej winy – zauważył.

- To znaczy?

- Teraz mnie przepraszasz nie wiem po co, bo przecież sam ci zaproponowałem, że cię odwiozę. Na hali przepraszałaś, bo Inga postanowiła poopowiadać kilka kłamstw. A pamiętasz jak na dworcu zaczepił cię ten pijany facet? Wtedy też przepraszałaś, że się wystraszyłaś.

- To było kretyńskie – mruknęła zawstydzona.

- Wcale nie – stwierdził twardo Wiśniewski.

Szarek popatrzyła mu w oczy, przypominając sobie swój wciąż nierozwiązany dylemat – czy jego tęczówki są szare czy też niebieskie. Tym razem wydawało się jej, że druga opcja jest bliższa prawdy.

- Dzięki jeszcze raz.

- Nie ma za co – uśmiechnął się pogodnie.

***

Dziewczyna ubrana w czarne dresowe spodnie z szarymi paskami z boku oraz różową bluzkę, układała właśnie wieżę z klocków ze swoją córką, gdy rozdzwonił się jej telefon. <STRÓJ> Ilona doskonale wiedziała kto próbuje się do niej dodzwonić. Nie zamierzała jednak odbierać tego połączenia – podobnie jak kilku wcześniejszych.

- Podam ci komórkę – zaproponowała pięciolatka, zrywając się z podłogi. Po chwili trzymała już urządzenie w rączce i uśmiechała się szeroko. – Mamuś, to ciocia Inga! Mogę z nią porozmawiać?

- Natka, nie!… - odezwała się gwałtownie młoda matka, ale było już za późno, bo blondynka odebrała i toczyła wesołą pogawędkę z Witaszek.

Niebieskooka ciężko westchnęła. Jej pociecha czasami była zdecydowanie zbyt porywcza. Dwudziestolatka nie miała ochoty na jakikolwiek kontakt ze swoją przyjaciółką, nawet ten telefoniczny. Była na nią zła za tą sytuację po meczu. Dziewczyna grubo przesadziła i tym razem Szarek nie zamierzała puścić jej tego płazem.

- Mamuś, ciocia Inga chce z tobą rozmawiać – oznajmiła Natalia, podając rodzicielce komórkę.

Postawiona pod ścianą blondynka wzięła telefon do ręki, lecz przeszła do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Halo – rzuciła do słuchawki.

- No nareszcie! – w głosie przyjaciółki brzmiało podekscytowanie. – Co ty z tym Wiśnią wyprawiałaś, że tak trudno się do ciebie dodzwonić? Opowiadaj jak było!

- Słucham? – spytała zdezorientowana.

- Jestem taka dumna! – trajkotała córka prawników najwyraźniej nieświadoma prawdziwych uczuć Ilony. – Te wszystkie żarty spełniły swoje zadanie. Nawet nie myślałam, że pójdzie tak łatwo, ale to cudownie, że Wiśnia za tobą pobiegł! A jak jeszcze usłyszałam, że odwozi cię do domu, a Lili wróci z Zibim to już w ogóle! Dwie pieczenie na jednym rożnie!

- Ty specjalnie to wszystko opowiadałaś? – wtrąciła się młoda matka z niedowierzaniem.

- Chciałam cię zbliżyć z Wiśnią i udało mi się – stwierdziła zadowolona z siebie. – Nie musisz dziękować.

- Nie mam zamiaru – powiedziała sucho. – Inga, kiedy przestaniesz wtrącać się do mojego życia? Czy ja cię prosiłam, żebyś opowiadała o mnie jakieś bzdury? Nie wydaje mi się. Czy mówiłam, że chcę spędzić trochę czasu z Łukaszem sama? Nie pamiętam niczego takiego. Dlaczego inscenizujesz takie sytuacje? Przecież…

- Wyluzuj, to przecież były tylko żarty – usprawiedliwiła się brązowooka.

- Jakoś mnie nie śmieszyły. Nie znasz mnie od wczoraj. Dobrze wiesz, że nie lubię być w centrum uwagi, a ty zaczęłaś mówić o mnie coś, co kompletnie mija się z prawdą. Pomyślałaś choć przez chwilę jak ja się czułam? Byłam pewna, że skoro się przyjaźnimy, będziesz mnie wspierać, a nie dodatkowo zawstydzać. Chyba zdajesz sobie sprawę, że te rozmowy z siatkarzami po meczu nie są dla mnie czymś naturalnym i komfortowym. A ty mi wykręcasz taki numer. Grubo przesadziłaś.

***

Lili, która miała na sobie dżinsowe szorty oraz cienką zieloną bluzę z kapturem, wyciągnęła  z lodówki kolejne piwo. <STRÓJ> Jak na razie impreza, którą razem z bratem zafundowali Bartmanowi, wyglądała całkiem normalnie. Wygłupiali się, żartowali, opowiadali sobie przeróżne historie… ale temat Roksany był sukcesywnie omijany. Atakujący zachowywał się tak jakby ona nigdy nie istniała.

Zielonooka nie potrafiła określić czy to lepiej, czy gorzej. W końcu przyjaciel będzie chciała się podzielić tym co się między nimi wydarzyło. Dziewczyna bała się tego momentu. Nie wiedziała czy lepiej przeprowadzić tą rozmowę w stanie nietrzeźwości, gdy mogłaby wszelkie niepożądane reakcje usprawiedliwić wypitym alkoholem, czy może przy stuprocentowo jasnym umyśle.

Przynajmniej nie miała wątpliwości co do obecności Łukasza. Zdecydowanie wolałaby, żeby brat jej towarzyszył. Nie musiałaby sama pocieszać bruneta, a jego uwaga nie skupiłaby się tylko na niej.

Przez chwilę zastanawiała się czy nie zacząć samej tego tematu. Właśnie teraz, gdy są razem. Kiedy jednak wróciła do salonu, zawodnicy prowadzili typowo męską rozmowę. 

Pani Jastrzębska, zapraszam do mojej metropolii! :D